ครั้งหนึ่งเมื่อย้ายบ้านใหม่ ผมพบว่าปัญหาในการซื้อเครื่องเรือนเข้าบ้านคือ หาซื้อสินค้าเรียบง่ายไม่ได้

ไม่น่าเชื่อว่าเมืองไทยที่มีศูนย์การค้าและร้านขายเฟอร์นิเจอร์เกลื่อนเมืองไม่มีโซฟาแบบเรียบ ๆ ที่ไม่มีลวดลาย การหาซื้อโต๊ะอาหารแบบเรียบง่ายไม่มีลูกเล่นใด ๆ เป็นสิ่งที่ยากเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ เดินหารอบเมืองจนรองเท้าสึก ไม่พบพานเลย

เครื่องเรือนแทบทั้งหมดในโชว์รูมใส่รายละเอียดมากมาย ทั้งส่วนโค้งส่วนเว้า ทั้งสลักลาย ใช้วัสดุมากชนิดในงานชิ้นเดียว นัยว่าทำให้คนซื้อรู้สึกว่าคุ้มค่า

จนเมื่อเดินเข้าร้านเครื่องเรือนที่นำเข้าจากยุโรป จึงพบสินค้าเรียบง่ายดังใจ แต่ราคาโต๊ะตัวละสองแสนบาท โซฟาชุดละสี่แสนบาททำให้ต้องรีบเดินทางหนีจากความเรียบง่ายอย่างรวดเร็ว

ผมเรียนการออกแบบมาหลายสายทาง และทุกสายสอนตรงกันว่า งานที่ดีที่สุดคืองานที่เรียบง่ายที่สุด และงานที่เรียบง่ายที่สุดออกแบบยากที่สุด

ปรัชญานี้ตรงกับศิลปะแทบทุกแขนง

ในทางวรรณกรรม งานเขียนที่รกรุงรังยากที่จะเป็นงานเขียนที่ดี เรื่องสั้นที่มีฉากมากมักไปไม่รอด นวนิยายที่มีตัวละครเยอะเกินจำเป็นมักน่าเบื่อ

ในทางสถาปัตยกรรม บ้านที่ใส่องค์ประกอบทุกอย่างทุกสไตล์ (ที่เจ้าของบ้านชอบ) เข้าไปในหลังเดียวมักออกมาเละ

ในวงการแฟชั่น เสื้อผ้าของนักออกแบบที่ดีมักเรียบง่าย โดยเน้นที่องค์ประกอบที่ลงตัวทางศิลปะ ไม่ว่าจะเป็นลายเส้น รูปทรง สัดส่วน จังหวะ

ศิลปะเป็นเรื่องของการผสมผสานให้ลงตัว ไม่มีอะไรอื่น สัดส่วนที่ลงตัว สีที่ลงตัว ผิวที่เหมาะสม

งานเขียนที่ดีคืองานเขียนที่มีองค์ประกอบน่าสนใจและผสมผสานได้ลงตัว

เช่นเดียวกับอาหาร ดนตรี จิตรกรรม ประติมากรรม ภาพยนตร์ ไปจนถึงชีวิตรัก

ที่น่าสังเกตอย่างหนึ่งก็คือ งานที่เรียบง่ายมักมีอายุยาวนานกว่า ไม่ว่าวงจรแฟชั่นหมุนเวียนเปลี่ยนไปกี่รอบ ไม่ช้าหรือเร็ว เราก็มักหวนกลับไปหางานเรียบง่ายเสมอ ที่เราชอบเรียกกันว่า 'Back to basic'

มาถึง พ.ศ. นี้ หาสินค้าที่เรียบง่ายยากขึ้นทุกวัน สไตล์การใช้ชีวิตก็พลอยซับซ้อนขึ้นไปโดยปริยาย

โทรศัพท์มือถือมีฟังก์ชั่นการใช้งานมากจนไม่น่าเชื่อว่าบรรจุทุกอย่างในเครื่องเล็กนิดเดียวได้อย่างไร กล้องถ่ายรูป วิทยุ โทรทัศน์ เครื่องซักผ้า เครื่องไมโครเวฟ ไปจนถึงนาฬิกาข้อมือ ล้วนสามารถตั้งโปรแกรมนับร้อย จนสงสัยว่า ในโลกนี้จะมีใครสักกี่คนที่ต้องใช้ฟังก์ชั่นทั้งหมดเหล่านั้น

เหตุผลหนึ่งที่ทำให้ชีวิตของเรายุ่งขึ้น ก็เพราะคำว่า การตลาด การแข่งขันในทางธุรกิจทำให้สินค้าที่ผลิตมาสู้กับคู่แข่งต้องมีลูกเล่นมากขึ้น แน่ละ มันทำให้เทคโนโลยีพัฒนาไปข้างหน้า แต่มันก็ทำให้ชีวิตเราซับซ้อนขึ้น

เราควรแยกแยะให้ออกว่า อะไรในชีวิตเป็นความต้องการแท้ อะไรเป็นความต้องการเทียม

บ่อยครั้งเราพบว่ากำลังสร้างความต้องการเก๊ ๆ ขึ้นมา โดยที่ชีวิตไม่จำเป็นต้องการใช้มันเลย ยกตัวอย่างเช่น ตั้งแต่โลกเรามีโทรศัพท์มือถือ ผู้คนทั้งโลกพูดมากขึ้น ไม่มีเรื่องพูด ก็พยายามหาเรื่องพูด

กรรมกรก่อสร้างที่มาทำงานให้ผมทำงานไปพูดโทรศัพท์มือถือไป เช่นเดียวกับคนขับแท็กซี่ และคนขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้างในซอย

ลองปิดโทรศัพท์มือถือของคุณทิ้งสักวัน จะพบว่าเรามีเวลามากขึ้นอย่างเหลือเชื่อ ชีวิตก็ดูจะเรียบง่ายมากขึ้นทันตาเห็น

ชีวิตที่ดีก็เช่นงานศิลปะที่ดี มีองค์ประกอบน้อยที่สุด และมีความเรียบง่ายเป็นหัวใจ

ใช่ สิ่งที่เรียบง่ายมักมีอายุยาวนานกว่า ไม่ว่าวงจรชีวิตหมุนเวียนเปลี่ยนไปกี่รอบ ไม่ช้าหรือเร็ว เราก็มักหวนกลับไปหาความเรียบง่ายเสมอ

จากหนังสือ เบื้องบนยังมีแสงดาว / วินทร์ เลียววาริณ

ลงรูปคีย์บอร์ดที่แสนจะบอบช้ำของผมแล้ว/ผู้อ่านเขียนมาถามว่ารูปจริงหรือเปล่า

จริงซีครับ/แต่ก็เข้าใจว่าถามทำไม/เพราะมันดูเซอร์เรียลมาก

ใครหนอจะใช้คีย์บอร์ดจนชอกช้ำอย่างนี้

ผมเองก็งงเหมือนกันเมื่อพิจารณาคีย์บอร์ดตัวเองใกล้ๆ/จำไม่ได้ว่ารอยขีดรอยบุบเกิดจากอะไร

รอยขีดอาจเกิดจากเล็บก็ได้/เพราะบางครั้งใช้เล็บจิ้มลงไป

แต่รอยบุบเกิดจากอะไรก็จนปัญญาทราบ

ลืมเล่าไปว่าปัญหาเกิดจากน้ำหกลงไปในคีย์บอร์ด/น้ำหกไม่มาก/แต่ลงจนจุดสำคัญ/ผลคือ-space-bar-ใช่ไม่ได้

ใครที่ทำงานด้วยคอมพิวเตอร์ก็ระวังหน่อย/ให้คีย์บอร์ดห่างไกลน้ำดื่ม/เพราะมันพังง่ายกว่าที่คิด

วันนี้ตระเวณไปหลายห้าง/ได้ผลเหมือนกันว่าคีย์บอร์ดแมคซ่อมไม่ได้/(แปลว่าไม่รับซ่อม)

และไปดูคีย์บอร์ดที่ผู้อ่านแนะนำมาแล้ว/ส่วนมากไม่มีแป้น-command-ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของแมค/(สัญลักษณ์-command-หรือ/looped square/ของแมคมาจากสัญลักษณ์จราจรในประเทศสวีเดน/หมายถึงจุดที่น่าสนใจหรือน่าเที่ยว)

ก็คงต้องใช้อะไรก็ตามที่ทิม-คุกทำมาขาย

เมื่อคืนนี้คีย์บอร์ดของผมเล่นสงกรานต์ทำให้spacebarไม่ทำงานผลก็คือตัวหนังสือยาวเป็นพรืดอย่างที่เห็นนี่แหละ

ผู้อ่านก็ทนอ่านตัวหนังสือยาวเป็นพรืดไปก่อนนะเอายังงี้ก็แล้วกัน...จะใช้จุดประคั่นเอา

วันนี้โทร.ไปถามศูนย์บริษัทผู้ผลิตเครื่อง...เฮ้อ!...กว่าจะติดต่อกับมนุษย์ได้...นานเหลือทน...ยุคนี้อะไรๆก็ต้องใช้เครื่องอัตโนมัติตอบ...กด...123456...เราลืมสิ่งที่เรียกว่า...human...touch...ไปโดยสิ้นเชิง

เมืองไทยมีแรงงานมาก...หากผมเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ๆ...จะยกเลิกเครื่องตอบรับอัตโนมัติทั้งหมด...จ้างคนที่เกษียณอายุแล้วมาทำงาน...รวมทั้งคนพิการด้วย

คนเกษียณแล้วจำนวนมากวันๆไม่รู้จะทำอะไร...ได้แต่สวัสดีวันจันทร์สวัสดีวันอังคาร...ถ้ามีงานให้ทำย่อมจะดี...เงินเดือนไม่ใช่ประเด็น...การติดต่อคนทำให้เซลล์สมองเสื่อมช้าลงด้วย...เป็น...win-win...ลูกค้าก็รู้สึกว่าบริษัทเอาใจใส่

กลับมาที่คีย์บอร์ด...บริษัทบอกว่าเขาเลิกผลิตรุ่นเก่าแล้ว...ไอ้แบบแป้นหนาๆ...มีสาย...usb...มีแต่ไดโนเสาร์ไม่กี่ตัวที่ยังใช้อยู่...เดี๋ยวนี้เป็นแบบไร้สาย...บางเฉียบ...เท่น่ะ...เข้าใจมั้ย

ผมไม่มีปัญหากับคีย์บอร์ดไร้สาย...แต่มีปัญหากับคีย์บอร์ดใหม่ที่บางเฉียบ...เพราะคีย์ยาก...เวลาเขียนนิยายตอนที่พระเอกอัดคนร้ายนักการเมือง...กระแทกนิ้วบนคีย์บอร์ดแบบแรงๆสะใจกว่า...ทำไงได้...เป็นนักเขียนซาดิสต์...ไม่เชื่อก็ดูสภาพคีย์บอร์ดของผม

พรุ่งนี้จะตะลอนหาคีย์บอร์ดเก่าอีกสักวัน...ถ้าไม่ได้ก็คงต้องปรับตัวกับคีย์บอร์ดบางเท่...(แต่แพงเรือหาย)

18-4-24

อาหารเย็นชืดก็อร่อยได้ ถ้าปรุงรสดี

หน้าตาไม่สวยก็เป็นคู่ครองที่ดีได้  ถ้าอบรมสั่งสอนมาดี

บ้านไม่เท่ก็อยู่สบายได้ ถ้าสร้างมาดี

เสื้อผ้าไม่ทันสมัยก็สวมสบายได้ ถ้าตัดเย็บดี

หนังสือปกไม่สวยก็ให้ความรู้ได้ ถ้าเขียนมาดี

ต้นไม้ไม่สวยก็มีประโยชน์ได้ ถ้าแผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาแก่คน

ปริญญาไม่มีก็มีปัญญาได้ ถ้ารู้จักเรียน

รู้ข่าวช้าก็รู้จริงได้ ถ้าวิเคราะห์เป็น

เงินทองไม่มีก็มีความสุขได้ ถ้ารู้จักใช้ชีวิต

ลมใต้ปีกไม่มีก็บินได้ ถ้ารู้จักกระพือ

บันไดไม่มีก็ขึ้นที่สูงได้ถ้ารู้จักปีน

หนทางไม่ราบเรียบก็เดินหน้าได้ถ้าไม่กลัวขวากหนาม

อำนาจไม่มีก็มีคนเคารพได้ ถ้าวางตัวดี

ลมหายใจไม่มีก็ยังมีคนจดจำได้ ถ้าทั้งชีวิตทำดีเพื่อคนอื่น

วินทร์ เลียววาริณ
18 เมษายน 2567