• วินทร์ เลียววาริณ
    0 วันที่ผ่านมา

    วันนี้ (28 มีนาคม) ตั้งแต่เที่ยง มีงานหนังสือที่ศูนย์สิริกิติ์ จนถึง 8 เมษายน

    บูธของผมอยู่เลขที่ L-44 ตรงข้ามซีเอ็ด

    ผมไปพบผู้อ่านทุกวัน ราว 12.00 - 13.30 น. และ 17.30 - 21.00 น.

    เวลาดังกล่าวกะคร่าวๆ เท่านั้น ถ้ามีคนคุยด้วย ก็อยู่นานขึ้น ถ้าไม่มีก็ไปเดินดูสาวๆ เอ๊ย! ไปดื่มสุรา เอ๊ย! ไปนั่งทำงานที่มุมสงัด

    ที่พลาดไม่ได้คือสำนักอิกอิกซามีหนังสือลดราคาเล่มละ 100.- จำนวนมาก (ลดต่ำกว่า 50%) เพราะกะจะล้างสต๊อกให้หมด (ไม่มีที่เก็บแล้ว) เอาไปซื้อเบนท์ลีย์ขับเล่นช่วงสงกรานต์

    ถ้าซื้อจำนวนเล่มมากขึ้น ก็ลดลงไปอีก อาจต่ำถึง 40%

    รายละเอียดโปรโมชั่นอื่นๆ ค่อยแจ้งให้ทราบครับ

    0
    • 0 แชร์
    • 16
  • วินทร์ เลียววาริณ
    0 วันที่ผ่านมา

    หลวงพ่อชา สุภัทโท แห่งวัดหนองป่าพง กล่าวว่า “ตามความเป็นจริงแล้ว โลกที่เราอยู่นี้ไม่มี อะไร-ทำไม-ใคร เลย ไม่มีอะไรจะเป็นที่วิตกวิจารเลย ไม่มีอะไรที่น่าร้องไห้หรือหัวเราะ เพราะมันเป็นเรื่องอย่างนั้นธรรมดาๆ เราพูดธรรมดาๆ ได้ แต่มองไม่เห็นธรรมดา ถ้าเรารู้ธรรมสม่ำเสมอ ไม่มีอะไรเป็นอะไรแล้ว มันเกิดมันดับของมันอยู่อย่างนั้น เราก็สงบ”

    ท่านยกตัวอย่างว่า ก้อนทองคำก็ไม่มีราคา ถ้ามนุษย์เราไม่คิดว่ามันมีราคา มันก็จะถูกทิ้งเหมือนก้อนตะกั่วนั่นแหละ

    ดังนั้นความสุขความทุกข์ทั้งหลายในโลกก็เป็นเพียงมุมมองของเราเท่านั้น

    มองให้สุขก็สุข มองให้ทุกข์ก็ทุกข์

    มองว่ามีค่าก็มีค่า มองว่าไม่มีค่าก็ไม่มีค่า

    สุข-ทุกข์ มีค่า-ไม่มีค่า เป็นแค่มาตรสมมุติ

    ถ้าไปเชื่อว่ามันจริง เชื่อเป็นจริงเป็นจังก็เหนื่อยหน่อย

    ถ้ามองแบบนี้ก็จะไม่ยึดมั่นถือมั่นกับเงินทอง รถยนต์ ยศ ยี่ห้อ แบรนด์เนม จนกลายเป็นทาสของมัน

    ดังนั้นอยากมีสุขก็ไม่ต้องดิ้นรนอธิษฐานจากเทวดา แต่สร้างเอง

    สุขทุกข์ไม่ได้มาจากอำนาจศักดิ์สิทธิ์ เรากำหนดเองได้

    แค่ปล่อยวาง มันก็มาเอง

    วินทร์ เลียววาริณ
    28-3-24

    0
    • 0 แชร์
    • 15
  • วินทร์ เลียววาริณ
    1 วันที่ผ่านมา

    ประโยคของ มาร์ก ทเวน "ผมไม่มีเวลาเขียนจดหมายสั้นๆ ผมเลยเขียนแบบยาวๆ แทน" ฟังเหมือนการกวน-T แต่มีความหมายให้ขบคิด

    ความหมายของประโยคนี้ไม่น่าใช่ "เขียนสั้นยากกว่าเขียนยาว" (แม้ว่าเป็นความจริง) เพราะ มาร์ก ทเวน เก่งกาจพอใช้คำน้อยกินความมาก

    แต่เรื่องบางเรื่องเขียนสั้นจะดี และควรเขียนสั้น เรื่องบางเรื่องเขียนยาวจะดีกว่า

    การเขียนทุกชนิดคือการสื่อสาร แต่ไม่ทุกงานเขียนเป็นศิลปะ

    สำหรับคนในยุค 'แปดบรรทัดพอ' อาจมองการเขียนเป็นแค่การสื่อสาร

    เมื่อมองว่ามันเป็นการสื่อสาร ก็ต้องการให้สื่อให้เข้าใจง่ายที่สุด รับสารให้เร็วที่สุด และสั้นที่สุด เพื่อที่จะรับสารจำนวนมากที่สุด เพราะเรามีภาพในใจว่า คนที่รู้ข่าวจำนวนมากที่สุดคือคนทันโลก (ซึ่ง - ขออภัยที่จะบอกว่า - ไม่เป็นความจริง)

    นี่ทำให้หลายคนมองข้ามสองจุดที่งานเขียนดีๆ สามารถมอบให้ได้ หนึ่งคือแง่คิด สองคือความงามของศิลปะ

    และไม่ใช่ศิลปะทุกชิ้นสามารถสื่อสารได้ใน 8 บรรทัด

    ดังนั้นบ่อยครั้งผมก็พบตัวเองในสถานการณ์ที่ "ผมไม่มีเวลาเขียนอะไรสั้นๆ"

    วินทร์ เลียววาริณ
    27-3-24

    0
    • 0 แชร์
    • 22
  • วินทร์ เลียววาริณ
    1 วันที่ผ่านมา

    “I didn't have time to write a short letter, so I wrote a long one instead.”
     

    Mark Twain

    0
    • 0 แชร์
    • 3
  • วินทร์ เลียววาริณ
    1 วันที่ผ่านมา

    เมย์ฟลาย (Mayfly) หรือแมลงชีปะขาว เป็นสัตว์ที่มีอายุสั้นที่สุดชนิดหนึ่งในโลก จัดอยู่ในกลุ่มแมลง Ephemeroptera (มาจากคำกรีก ephemeros แปลว่าอายุสั้น, pteron แปลว่าปีก) สายพันธฺุ์นี้มีบรรพบุรุษร่วมกับตระกูลแมลงปอ ในโลกมีราว 2,500 สปีชีส์

    เราพบเมย์ฟลายตามแหล่งน้ำทั่วไป เช่น หนอง บึง ลำธาร ทะเลสาบ แม่น้ำ เป็นแมลงที่มีคุณสมบัติไวต่อการสัมผัสรู้สารพิษ จึงใช้เป็นดัชนีวัดคุณภาพของแหล่งน้ำได้

    เมย์ฟลายชอบอาศัยอยู่ตามก้อนหินกลางน้ำที่ไหลแรง มันมีแผ่นเหงือกที่ประกอบด้วยหนามแหลมขนาดเล็กจำนวนมาก ช่วยให้เกาะก้อนหินตามลำธารได้ดี ไม่ถูกกระแสน้ำพัดหลุดลอยไป

    ที่ว่าอายุสั้น สั้นแค่ไหน?

    พวกมันเกิด อยู่ สืบพันธุ์ และตายในวันเดียว!

    ก่อนลืมตาดูโลก พวกมันเป็นตัวอ่อนในน้ำ เมื่อถึง ‘วันเกิด’ พวกมันจะลอกคราบบินโผล่จากผิวน้ำสู่โลกเป็นวันแรกและวันสุดท้าย ในวันเดียวของชีวิตบนโลกใบนี้ พวกมันไม่กินอะไร ทุกตัวเกิดมาทำงานแล้วตายไป ทำทุกอย่างจบในวันสั้น ๆ หนึ่งวัน

    หนึ่งวันน่ะหรือสั้น?

    ทฤษฎีกำเนิดจักรวาลที่เรียกว่า บิ๊ก แบง บอกว่า ก่อนหน้าจะกลายเป็นจักรวาลที่เรา (และเมย์ฟลาย) อยู่อาศัย ทุกอย่างอัดรวมศูนย์เป็นจุดเดียว จนเมื่อได้ฤกษ์งามยามดี จุดนั้นก็ ‘ระเบิด’ ออก ภายในเวลาน้อยกว่าหนึ่งวินาที จักรวาลขนาดย่อม ๆ ก็ถือกำเนิด เกิดอนุภาคต่าง ๆ เร็วกว่าการสร้างศูนย์การค้าในกรุงเทพฯล้านล้านล้านเท่า ฯลฯ

    ฟังดูเหลือเชื่อ นั่นเพราะเราใช้ความเคยชินของเรามองทุกอย่าง มองว่าหนึ่งวินาทีคือพริบตาเดียว เราทำอะไรไม่ได้นอกจากกะพริบตา! เพราะแค่พลิกฝ่ามือยังกินเวลาไปสองวินาที หายใจเข้าก็หมดไปแล้วสามวินาที ดังนั้นการเกิดจักรวาลขนาดย่อม ๆ ในเวลาน้อยกว่าวินาทีจึง ‘เป็นไปไม่ได้’ แต่ความจริงที่พิสูจน์ได้คือ ณ วินาทีที่คุณอ่านบรรทัดนี้ จักรวาลกำลังขยายตัวด้วยความเร็วมหาศาล

    ความสั้นหรือความยาวของเวลาเป็นสัมพัทธ์ ไม่ใช่ค่าสัมบูรณ์ ขณะที่เรามองว่าความเร็วในการวิ่งของเสือชีตาร์ที่ 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (เร็วกว่าเรา 2.6 เท่า) เป็นความเร็วสุดยอด พวกเต่าอาจมองว่าความเร็วของนักวิ่งราวหนีตำรวจในซอยเป็นความเร็วสุดยอดเช่นกัน!

    ความเคยชินทำให้เราคิดว่าเวลาหนึ่งวินาทีคือยาวเท่านี้ ทำอะไรต่ออะไรได้แค่นี้ ส่วนหนึ่งเป็นความจริง เพราะโครงสร้างชีวิตเรามีข้อจำกัด เราใช้เวลาเดินวิ่งทำงานในระยะเวลาที่สรีระเรากำหนด

    ทว่าหากในเวลาน้อยกว่าวินาทีเกิดอะไรมากมายในจักรวาล และหากแมลงซึ่งไม่มีสติปัญญาเหมือนมนุษย์ทำกิจกรรมหน้าที่ของมันจบในวันเดียว นั่นแสดงว่า เวลาหนึ่งวันยาวพอทำอะไรต่ออะไรแน่ ๆ และเวลา 60-70 ปีของมนุษย์ก็น่าจะยาวพอให้ทำอะไรได้มากมาย

    บางทีปัญหาของเราไม่ใช่อยู่ที่เราทำอะไรได้มากน้อยแค่ไหนในหนึ่งวินาที แต่ประเด็นอยู่ที่เราใช้ทุก ๆ วินาทีได้เต็มที่หรือเปล่า

    บางคนสามารถทำงานหนึ่งชิ้นจบในหนึ่งชั่วโมง แต่ตั้งใจลากยาวเป็นวันสองวัน เพื่อสร้างภาพให้เจ้านายเห็นว่ากำลังทำงานยาก ๆ ผลเสียไม่ได้ตกที่บริษัทเท่านั้น ยังเสียเวลาตัวเองไปเปล่า ๆ เหมือนมีน้ำเต็มถัง จะใช้อาบน้ำ ล้างหน้า ดื่มกิน ก็ได้ทั้งนั้น แต่กลับเทมันทิ้งเปล่า ๆ

    ดังนั้นเมื่อได้รับงานสักชิ้น ก่อนเอ่ยประโยค “เวลาไม่พอ” ลองนึกถึงเจ้าเมย์ฟลาย เรามีสมอง อย่าให้อายแมลง หากผ่านไปหนึ่งวันโดยไม่ได้ทำอะไร ลองนึกดูว่า หากเรามีชีวิตเพียงวันเดียวอย่างเจ้าเมย์ฟลาย เราจะทำอะไรบ้าง ทำอะไรก่อน ทำอะไรทีหลัง

    การรู้ว่ามีเวลาน้อยยังทำให้เราไม่เสียเวลาไปกับการวิตกกังวล ทะเลาะกัน อิจฉากัน นินทากัน เพราะรู้ว่าเหลือเวลาน้อย ทำเรื่องใหญ่กว่านั้นดีกว่า

    บางทีมีเวลาน้อยก็ดีเหมือนกันนะ!

    จาก ท้องฟ้าไม่ปิดทุกวัน / วินทร์ เลียววาริณ
    27-3-2024

    0
    • 0 แชร์
    • 18