พระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ 6 ที่ว่า "แม้หวังตั้งสงบ จงเตรียมรบให้พร้อมสรรพ์" เป็นความจริงมาตลอดประวัติศาสตร์โลก แต่ในศตวรรษที่ 21 วลี 'เตรียมรบ' อาจต้องรวมอาวุธนิวเคลียร์เข้าไปด้วย

ครับ อิสราเอลถล่มอิหร่านตามคาด กระเหี้ยนกระหือรือมานานแล้ว เชื่อว่าเป็นปฏิบัติการร่วมกับสหรัฐฯ แม้สหรัฐฯจะพยายามปฏิเสธ

ข้ออ้างคือทำลายล้างฐานอาวุธนิวเคลียร์ที่อิหร่านกำลังพัฒนา และ "ข่าวกรองบอกว่าอีกไม่กี่อาทิตย์อิหร่านก็จะทำสำเร็จแล้ว"

ปฏิบัติการครั้งนี้สังหารนักวิทยาศาสตร์ในโครงการอาวุธนิวเคลียร์ด้วย

นักวิเคราะห์การเมืองโลกเชื่อว่าอิหร่านไม่ทันตั้งตัวครั้งนี้ เพราะการเจรจากับสหรัฐฯรอบที่ 6 จะเกิดขึ้นในอีกสองสามวัน นี่อาจเป็นแผนลวงของสหรัฐฯทำให้อิหร่านคาดไม่ถึงว่าจะถูกโจมตี

วันต่อมา อิหร่านก็ยิงขีปนาวุธถล่มอิสราเอล ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ข้อนี้อิสราเอลก็รู้ แต่จะหาทำแล้วทำไม

นักวิเคราะห์การเมืองโลกหลายคนไม่เชื่อว่าเป้าหมายของงานนี้คือการทำลายอาวุธนิวเคลียร์ มันน่าจะเป็นความพยายามโค่นรัฐบาลอิหร่านมากกว่า

ไม่ว่าจะไปทางไหน เชื่อว่าปฏิบัติการนี้จะยิ่งตอกย้ำให้อิหร่านเดินหน้าสร้างอาวุธนิวเคลียร์ เหตุผลง่ายนิดเดียว เพราะมีแต่ประเทศที่มีอาวุธนิวเคลียร์ในมือเท่านั้น จึงจะไม่ถูกการโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่าได้

หากมองไปทั่วโลก ประเทศที่มีอาวุธนิวเคลียร์มักไม่ถูกใครถล่มแบบนี้ง่ายๆ ตัวอย่างชัดเจนที่สุดคือเกาหลีเหนือ

สหรัฐฯอยากถล่มเกาหลีเหนือมานานแล้ว แต่ไม่ทำ เพราะเกาหลีเหนือมีอาวุธนิวเคลียร์อย่างน้อย 50 ลูก และสร้างเพิ่มทุกปี หากเกาหลีเหนือถูกโจมตีจนกลายเป็นหมาจนตรอก อาจส่งขีปนาวุธนิวเคลียร์ลูกสองลูกไปกำนัลสหรัฐฯ ก็ไม่คุ้มแล้ว

อาวุธนิวเคลียร์คืออำนาจต่อรองอย่างหนึ่ง

สำหรับพฤติกรรม 'นักบู๊สู้สิบทิศ' ของอิสราเอล ชาวโลกก็คงได้แต่ส่ายหน้า ทำอะไรไม่ได้จริงๆ เพราะ backup เขาแข็งแกร่งที่สุดในปฐพีจริงๆ

ตั้งแต่ผมเป็นเด็กจนแก่ เห็นสหรัฐฯสร้างภาพมาตลอดว่า อาวุธนิวเคลียร์ควรมีอยู่เฉพาะในประเทศฝ่ายธัมมะเท่านั้น ประเทศมารทั้งหลายไม่ควรมีอาวุธนิวเคลียร์ในมือ เพราะอันตรายมาก สหรัฐฯจึงทำทุกวิถีทางไม่ให้ใครสร้างอาวุธนิวเคลียร์ เพื่อ "สันติภาพโลก"

แต่มาถึงวันนี้ เราก็แยกไม่ออกแล้วว่า ใครคือฝ่ายธัมมะ ใครคือฝ่ายมาร

วินทร์ เลียววาริณ
14-6-25

เมื่อวานนี้ผมอยู่ข้างนอกทั้งวัน ตอนบ่ายๆ ได้ยินข่าวแพทยสภาลงมติ วูบหนึ่งก็นึกว่าจะเขียนเรื่องนี้ผ่านคอลัมน์ The Bartender Series แต่ไม่รู้จะกลับบ้านทันไหม

งานชุดนี้เขียนสะท้อนปัญหาบ้านเมือง คล้ายบันทึกเหตุการณ์ร่วมสมัยต่างๆ ด้วยอารมณ์ขัน ในงานตระกูลเสียดสี (satire) จุดสำคัญคือต้องเขียนทันที และเร็ว

แปลว่ามีเวลาไม่มากที่จะต้องคิดคอนเส็ปต์ และลงมือทำจริง (execution)

ใช่ครับ จะเสียดสีเรื่องอะไร ด่าใครอย่างสร้างสรรค์ ก็ต้องคิดคอนเส็ปต์เสมอ

ผมทำงานในลักษณะบรี๊ฟเช้า-ขายงานลูกค้าบ่ายหรือเย็นมาตลอดชีวิตคนโฆษณา จึงไม่ลนลานเวลาเจองานด่วน ตรงกันข้าม สมองที่กำลังง่วงพลันตื่นขึ้นมาทันทีเหมือนได้รับยาบ้าห้าเม็ด

เพื่อประโยชน์ของการศึกษา ต่อไปนี้ก็คือบันทึกวิธีทำงานของผม

......................

ผมกลับถึงบ้านตอนเย็นหกโมงกว่า เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ อ่านข่าวอีกรอบเพื่อให้เข้าใจ แล้วเริ่มคิดคอนเส็ปต์

ผมไม่อยากใช้คนจริงเป็นตัวละคร เพื่อเลี่ยงปัญหาการถูกฟ้องร้อง จึงต้องสร้างตัวละครมาคุยกับบาร์เทนเดอร์

ในเมื่อเหตุการณ์จริงเกี่ยวกับพวกหมอ ผมก็ต้องรีเสิร์ชค็อคเทลที่เกี่ยวกับหมอ ได้มาสองสูตร ที่คิดว่าใช้ได้คือ The Good Doctor และ Penicillin cocktail

ขั้นต่อไปคือคิดเรื่องเสียบให้เข้ากันอย่างไร้รอยตะเข็บ

ผมนึกว่าตัวละครลูกค้าที่มาคุยกับบาร์เทนเดอร์ควรเป็นใคร คิดว่าน่าจะเป็นหมอ

หลังจากนั้นก็ลงมือเขียนบทสนทนา หักมุมที่ลูกค้าเป็นหมอดู เพื่อที่จะเล่นแก๊กสุดท้ายได้อีกดอก แต่สร้าง deccoy (ตัวหลอก) คือสวมชุดขาว

การเขียนเรื่องแนวเสียดสีจะเร็วและสนุกหากคนเขียนสนุกกับมันด้วย ผมใช้เวลาไม่มากนักในงานส่วนนี้ ผมจะเขียนแบบร่างหยาบๆ ก่อน เพื่ออ่านให้เห็นภาพรวม โทนของเรื่องว่าใช้ได้ก่อนที่จะมาเกลา

หลังจากเขียนร่างบทสนทนาจบแล้ว ก็หยุดก่อน ไปทำภาพประกอบ ผมมีคลังภาพเหล้าชนิดต่างๆ ที่เช่ามา จึงทำส่วนนี้ได้เร็ว

เสร็จแล้วก็กลับมาเกลาเรื่อง ตัดทอนส่วนรุ่มร่ามทิ้ง แล้วเติมมุขเข้าไป ก็จบแค่นั้น

ทุกอย่างจบภายในเวลา 31 นาที

ถ้าเป็น 20 ปีก่อน ผมคงต้องใช้เวลาอย่างน้อย 1-2 ชั่วโมงทำงานชิ้นเดียวกันนี้ แต่ผ่านการฝึกฝนเคี่ยวกรำมานาน ก็สามารถจบงานได้ในเวลาราวครึ่งชั่วโมง

นี่ก็คือการทำงานแบบเร่งด่วน แต่ไม่เร่งรีบ มันเร็ว แต่ไม่รีบ

ผมชอบทำงานแบบนี้เพราะมันท้าทายสมองให้คิดเร็ว สนุกดี

ราตรีสวัสดิ์วันศุกร์

วินทร์ เลียววาริณ
13-6-25

งานชุดนี้รวมเล่มแล้ว 1 เล่ม เล่ม 2 ก็มีมากพอขาย แต่ขี้เกียจทำ

เล่ม 1 = พับผ่า! บาร์เทนเดอร์ มีจำหน่ายแล้วในรูปอีบุ๊ค สนใจดูได้ในเว็บ winbookclub.com หรือ The Meb

(เรื่องนี้มีหลายเวอร์ชั่นมาก นี่เป็นเวอร์ชั่นของเรา ตัวแสดงนำคือท่านรัฐมนตรีรักชาติตามเคย)

ค่ำนี้ข้าพเจ้าขับรถไปตามถนนเจ็ดชั่วโคตร รถติดมาก ได้ยินเสียงไซเรนดังเป็นระยะ ข้าพเจ้ารู้ว่าต้องเกิดเหตุร้ายบางอย่างแน่ๆ

มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งผ่านมา ข้าพเจ้าเลื่อนกระจกรถลง ถามเขาว่า "เกิดอะไรขึ้น คานหล่นทับรถใครอีกหรือ?"

"เปล่าครับ"

"แล้วเกิดอะไรขึ้น?"

"ท่านรัฐมนตรีรักชาติถูกผู้ก่อการร้ายจับตัวเป็นตัวประกัน อยู่ในรถบรรทุกข้างหน้า"

"จับเป็นตัวประกันทำไม?"

"เพื่อเรียกค่าไถ่น่ะซี ขอเงิน 100 ล้าน"

"ถ้าไม่จ่ายแล้วจะทำไม?"

"ผู้ก่อการร้ายประกาศว่าถ้าไม่เอาเงิน 100 ล้านมาไถ่ตัวท่านรัฐมนตรี จะราดน้ำมันใส่ท่านรัฐมนตรี แล้วจุดไฟเผาสด"

"น่ากลัวมาก แล้วทำยังไง?"

"ตอนนี้ประชาชนก็เลยรีบระดมกำลังขอเรี่ยไร เพราะเห็นท่าว่าผู้ก่อการร้ายเอาจริง"

"ต้องเรี่ยไรคนละเท่าไหร่จึงจะพอ?"

"อ๋อ! คนละลิตรก็พอครับ"

วินทร์ เลียววาริณ
เล่าใหม่จากขำขันที่ได้ยินมา
13-6-25