ประโยคหนึ่งในหนังเรื่อง Kingdom of Heaven ที่ติดตราคนดู แม้ว่าจะสั้นๆ คือฉากที่แม่ทัพซาลาฮูดิน (Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub หรือซาลาดิน) กำลังจะยึดเมืองเยรูซาเล็มด้วยกำลังในปี 1187 แต่เสนอทางออกสุดท้ายคือสันติภาพ

ซาลาฮูดินสัญญาว่าถ้าพวกครูเสดยอมออกจากเมือง เขาจะปล่อยพวกชาวเมืองทุกคน แต่อีกฝ่ายไม่เชื่อว่าซาลาฮูดินจะรักษาคำพูด เพราะฝ่ายตนฆ่าพวกมุลสิมไปมากมาย

ซาลาฮูดินกล่าวว่า "ข้าฯมิใช่คนพวกนั้น ข้าฯคือซาลาฮูดิน" (I am not those men. I am Salahudin.)

ได้ยินดังนั้น ฝ่ายเยรูซาเล็มก็ยอมแพ้

ประวัติศาสตร์ท่อนนี้ (อาจเป็นเรื่องแต่ง) ชี้ว่า คำพูดของคนที่รักษาสัตย์นั้นมีค่า แค่คำพูดคำเดียวก็มั่นคงดุจขุนเขา ไม่ต้องทำสัญญากัน

ซาลาฮูดินไม่ใช่แม่ทัพกระหายเลือด เขาเป็นมุสลิมที่มีมนุษยธรรม เห็นค่าของทุกชีวิต หนึ่งในคุณธรรมที่มุสลิมอย่างเขายึดมั่นคือถือคำสัตย์

แต่นักการเมืองในยุคนี้ ยากจะหาคนรักษาคำสัตย์

เหตุการณ์คลิปเสียงหลุดนี้น่าจะกลายเป็น case study ของนักการเมืองทั่วโลก ต่อไปนี้คงยากที่ใครจะกล้าเจรจากันเป็นการส่วนตัวแล้ว มันจะเปลี่ยนโฉมการทูตไปอีกแบบหนึ่ง

ไม่ใช่แบบของซาลาฮูดิน

วินทร์ เลียววาริณ
21-6-25

วันก่อนเล่าเรื่อง พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ แล้ว คนรุ่นใหม่อาจไม่รู้จัก หรืออาจเคยได้ยินชื่อ แต่ไม่รู้ว่าท่านขึ้นมาสู่อำนาจได้อย่างไร

พล.อ. เปรมรับตำแหน่งนายกฯต่อจาก พล.อ. เกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์

ส่วน พล.อ. เกรียงศักดิ์ขึ้นสู่อำนาจเพราะรัฐประหาร แต่ไม่ได้ก่อรัฐประหารเอง

แล้วใครก่อรัฐประหาร?

เหตุการณ์ตรงนี้ยุ่งและซับซ้อน ถ้าเป็นหนัง ผู้ชมก็คงคิดว่าพล็อตมั่วมาก เพราะเต็มไปด้วยความบังเอิญ แต่มันเป็นเรื่องจริง

ก่อนเล่าต่อ ต้องแนะนำตัวละครกลุ่มหนึ่งคือกลุ่ม ‘ยังเติร์ก’

คำว่า ยังเติร์ก (Young Turk) หมายถึงกลุ่มคนที่มีแนวคิดหัวก้าวหน้า เติร์ก มีที่มาจากอาณาจักรออตโตมันหรือตุรกี

ยังเติร์กไทยเป็นกลุ่มนายทหารที่ผ่านสงครามเวียดนาม ลาว และเขมร คือกลุ่มทหารรุ่น จปร. ๗ ที่ผงาดขึ้นเมื่อนายทหาร จปร. รุ่น ๕ เริ่มอับแสงหลังช่วง ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖ และ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙

กลุ่ม จปร. ๗ ดำรงตำแหน่งระดับผู้บังคับกองพัน คุมกำลังสำคัญในกองทัพถึง ๔๐ กองพัน

กลุ่มยังเติร์กไทยมีความคิดแบบใหม่ บางครั้งสวนกระแสขนบ และไม่ฟังทหารชั้นผู้ใหญ่ที่เข้าสู่การเมือง ยังเติร์กก้าวสู่เวทีการต่อสู้ทางการเมืองก็เพื่อคานอำนาจกับนายทหารชั้นผู้ใหญ่ ‘หัวเก่า’

ยังเติร์กมองสถานการณ์บ้านเมืองหลังรัฐประหาร ๒๕๑๙ เงียบ ๆ และเห็นว่าได้เวลาเปลี่ยนแปลงโครงสร้างอำนาจ

หนึ่งปีหลังจาก พล.ร.อ. สงัด ชลออยู่ ก่อรัฐประหารในวันที่ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙ นายธานินทร์ กรัยวิเชียร ที่ไม่มีใครรู้จักมาก่อนก็ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ในวันที่ ๓ มิถุนายน ๒๕๒๐

คนไทยน้อยคนเคยได้ยินเรื่องรัฐประหารวันที่ ๓ มิถุนายน ๒๕๒๐ ทั้งนี้เพราะมันแท้งก่อนกำหนด กลุ่มหาคนรับเป็นหัวหน้าไม่ได้ พลเอก เสริม ณ นคร และ พลเอกยศ เทพหัสดิน ณ อยุธยา ไม่ยอมแบกรับภารกิจของการเป็นผู้นำรัฐประหาร  ...................

รัฐประหารครั้งต่อมาคือ เดือนตุลาคม พ.ศ. ๒๕๒๐ ทหารกลุ่มยังเติร์ก พ.ท. พัลลภ ปิ่นมณี (ยศขณะนั้น)  ไปตั้งหลักที่ ม. พัน ๔ เตรียมการยึดอำนาจ

ครั้นเวลาหนึ่งทุ่มกลุ่มทหารยังเติร์กก็ชะงักกึก เมื่อสถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทยประกาศว่า พล.ร.อ. สงัด ชลออยู่ ยึดอำนาจก่อน

เห็นชัดว่าแผนการยึดอำนาจของกลุ่มยังเติร์กรั่วไหล กลุ่ม พล.ร.อ. สงัด ชลออยู่ ชิงลงมือก่อน

พ.ท. พัลลภถาม พ.ท. มนูญ รูปขจร “เอายังไง?”

พ.ท. มนูญตัดสินใจทันที “ทำรัฐประหารซ้อน มึงยกกำลังไปยึดสนามเสือป่า”

สนามเสือป่าเป็นที่ตั้งของกองบัญชาการทหารสูงสุด

“เรามีแค่สิบกว่าคนเท่านั้น”

“เอาน่า”

พ.ท. พัลลภ ปิ่นมณี ก็ยกกำลังไปที่สนามเสือป่า แลเห็นทหารฝ่ายรัฐประหาร ๒๐-๓๐ คนที่หน้าประตูรั้ว จึงทำใจดีสู้เสือ บอกลูกน้องว่า “บุกเข้าไปเลย”

ทหารที่เฝ้าประตูเห็น พ.ท. พัลลภ ปิ่นมณี สวมเครื่องแบบทหารเต็มยศ ก็ทำวันทยาหัตถ์ แล้วเปิดประตูให้เข้าไปโดยไม่ถามสักคำเดียว

เมื่อเข้าไปภายในสนามเสือป่า แลเห็นทหารนาวิกโยธินนับพันคนกำลังกางเต็นท์ที่สนาม

อีกครั้งทหารหน้าตึกวันทยาหัตถ์ ปล่อยให้กลุ่มทหารยังเติร์กเข้าไป

พ.ท. พัลลภ ปิ่นมณี เข้าไปในตึก พบ พ.ท. จำลอง ศรีเมือง คอยอยู่ ภายในอาคารมีทหาร ๓๐-๔๐ คน พ.ท. พัลลภสั่งปลดอาวุธทั้งหมด แล้วยกกำลังขึ้นไปชั้นบน ทหารระดับสูงหลายคนกำลังประชุมอยู่ ประกอบด้วย ผบ. เหล่าทัพ และผู้บัญชาการตำรวจ

ถึงเวลานั้นทหารข้างนอกก็เริ่มไหวตัว ยกเข้าปิดล้อม พ.ท. พัลลภ ปิ่นมณี โทรศัพท์ติดต่อ พ.ท. มนูญ “เมื่อไรรถถังจะมา กูโดนล้อมหมดแล้ว”

“รอหน่อย กำลังไป”

พ.ท. พัลลภ ปิ่นมณี บอกทหารที่ล้อมข้างนอก “ถ้าเข้ามา จะยิงทหารในห้องทั้งหมด”

ทหารข้างนอกก็หยุด ไม่กล้าเคลื่อนไหว

ยี่สิบนาทีต่อมา รถถังฝ่ายยังเติร์กก็มาล้อมทหารนาวิกโยธินอีกชั้น สักพักหนึ่ง พ.ท. มนูญ รูปขจร พ.ท. ประจักษ์ สว่างจิตร กับ พ.ท. ชูพงศ์ มัทวพันธุ์ เข้ามาในอาคาร ไม่นานต่อมาก็เห็นรถถังคณะรัฐประหารมาปิดล้อมสนามเสือป่าไว้ทุกด้าน

ในสถานการณ์เช่นนี้ มีโอกาสสูงที่จะรบกัน และเกิดสงครามกลางเมือง

บุรุษผู้หนึ่งในห้องนั้นมองดูพวกยังเติร์กเงียบ ๆ คือผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารบก

พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์

พล.อ. เปรมบอกกลุ่มทหารหนุ่มยังเติร์กว่า “ผมจะพูดกับพวกคุณยังไงดีนะ”

กลุ่มทหารยังเติร์กอึ้งไป เพราะผู้พูดเป็นเจ้านาย

พล.อ. เปรมถามว่า “พวกคุณต้องการอะไร?”

“เราต้องการให้ พล.อ. เกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ เป็นนายกฯ”

“แต่ พล.ร.อ. สงัดเพิ่งยึดอำนาจ...”

พล.อ. เปรมบอกว่าตนจะไปคุยกับ พล.ร.อ. สงัด

พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ หายไปพักหนึ่งก็กลับมาบอกพวกยังเติร์ก “ตกลง ทางนั้นยอมให้คุณเกรียงศักดิ์เป็นนายกฯ”

ทั้งสองฝ่ายก็วางอาวุธเพราะบารมีและคำสัญญาของ พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ โดยแท้

ด้วยเหตุนี้ พล.อ. เกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ ผู้บัญชาการทหารสูงสุดจึงขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรีคนที่ ๑๕ ของไทย
พล.อ. เกรียงศักดิ์เป็นนายกรัฐมนตรีไม่นาน ก็เผชิญปัญหามากมาย ทั้งเรื่องการเมืองและวิกฤตเศรษฐกิจที่สืบเนื่องจากน้ำมันขึ้นราคา พล.อ. เกรียงศักดิ์ประกาศลาออกกลางที่ประชุมรัฐสภาในวันที่ ๒๙ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๒๓

การสรรหานายกรัฐมนตรีคนใหม่เริ่มขึ้น ตัวเต็งนายกฯมีสองคนคือ ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช หัวหน้าพรรคกิจสังคม กับ พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์

รัฐสภาเลือก พล.อ. เปรมเป็นนายกรัฐมนตรีด้วยคะแนนเสียงท่วมท้น

(ยังมีต่อ)

วินทร์ เลียววาริณ
20-6-25

...................................

อ่านรายละเอียดมากกว่านี้ได้จาก ประวัติศาสตร์ที่เราลืม / วินทร์ เลียววาริณ

ตอนนี้มีโปรโมชั่นพิเศษ คุ้มที่สุด 6 เล่ม 1,000 บาท จากราคาปก 1,605.-
118 เรื่อง = เรื่องละ 8.4 บาท หนังสือหมดเมื่อไร จะไม่ตีพิมพ์ใหม่แล้ว

Shopee https://shope.ee/30QSjhDgNg?share_channel_code=6

เว็บ https://www.winbookclub.com/store/detail/176/%E0%B9%81%E0%B8%9E%E0%B8%84%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%88%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C%20%E0%B9%91-%E0%B9%95%20+%20%E0%B8%A7%E0%B8%B5%E0%B8%A3%E0%B8%9A%E0%B8%B8%E0%B8%A3%E0%B8%B8%E0%B8%A9 

ผมเรียนจบสถาปัตย์มา ไปทำงานสายอื่นหลายสาย บางคนอาจเห็นว่า "เสียของ"

หลายปีหลังจากที่ผมเปลี่ยนสายงานจากวงการสถาปัตยกรรมไปทำงานโฆษณา ฝรั่งคนหนึ่งบอกผมว่า "น่าเสียดายความรู้ที่คุณเรียนมาจัง"

น่าเสียดายที่เรียนมาอย่างหนึ่ง แต่ไปทำงานอีกอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะงานโฆษณา งานรับใช้นายทุนที่กรอกหัวคนด้วยการตลาดแบบกำไรสูงสุด

คนจำนวนมากมีกรอบคิดว่า เราเรียนอะไรมาก็ควรทำสายอาชีพนั้น ด้วยเหตุผลว่า เป็นการเสียทรัพยากร เสียภาษีรัฐที่ช่วยส่งเสียให้เรียนจบ เสียเวลา ฯลฯ หลายคนจึงทนทำงานที่ตนเองไม่ชอบอยู่จนวันสุดท้ายของชีวิต

ทว่าหากมองด้วยมุมมองนี้ เราจะตอบคำถามเรื่องคนเรียนจบกฎหมายแล้วทำงานด้านกฎหมายตรงตามที่เรียน แต่ไปรับใช้อาชญากรหรือนักการเมืองสกปรกอย่างไร เพราะเสียทรัพยากร เสียภาษีรัฐเหมือนกัน

ผมเชื่อว่า มนุษย์เรามีเสรีภาพที่จะเลือก (อย่างน้อยก็ในระดับหนึ่ง) คนเราควรก้าวเดินไปตามทางที่พึงใจ มิใช่เพราะเรียนมาอย่างหนึ่งก็ต้องทากาวแปะตัวเองติดอยู่กับมันทั้งชีวิต มิใช่เพราะเกิดมาในสถานะหนึ่ง ก็ต้องยึดติดกับสถานะนั้นไปจนวันตาย

ผมจึงไม่ต่อต้านที่คนเรียนจบวิศวฯไปขายยา จบพยาบาลไปเป็นแอร์โฮสเตส จบหมอไปเป็นนักเขียน เพราะคนจำนวนมากตอนเลือกเรียนมหาวิทยาลัย ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองชอบอะไร

คนที่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ก็อาจเปลี่ยนใจได้ เมื่อเจอชีวิตจริง

ชีวิตก็คือการปรับตัว เคลื่อนไปตามสายน้ำ ไม่ต้องตามค่านิยมมากเกินไปจนไม่มีความสุข แต่ก็ยอมอดทนที่จะไม่มีความสุข

กลับมาที่ชีวิตของผมเอง หากถามว่าเสียของหรือเปล่า ผมตอบได้ว่าไม่เสียของ ผมเรียนรู้วิธีคิดแบบศาสตร์ผสานศิลป์มาตั้งแต่แรก และใช้หลักการนี้ในทุกสายงานที่เปลี่ยน ผลลัพธ์อาจต่างกัน แต่กระบวนการทำงานเหมือนกัน

บรรทัดสุดท้ายก็คงต้องถามผู้อ่านว่า อยากให้ผมออกแบบตึกหรือว่าเขียนหนังสือล่ะ

วินทร์ เลียววาริณ
20-6-25