ขอแจ้งต่อผู้สั่งซื้อว่า เราไม่ได้ใช่เครื่องตอบอัตโนมัติ จะตอบลูกค้าทีละรายซึ่งใช้เวลา บางท่านอาจไม่ได้รับคำยืนยันทันที ก็รอสักนิด เราตอบทุกคนแน่นอน

สำหรับผู้อ่านที่ยังไม่รู้ นี่คือหนังสือใหม่ พ้นจากสภาวะ pre-order เป็นพิมพ์จริงแล้ว

เราจะสรุปยอดคนที่เข้าร่วมโครงการเติมหัวใจใส่ห้องสมุดจนถึงศุกร์นี้ อาทิตย์หน้าจะส่งงานเข้าโรงพิมพ์

................................

รายละเอียดหนังสือ

ชื่อเรื่อง : สี่ภพ (เป่ย หนาน ตง ซี)

ประเภท : นวนิยายจีนกำลังภายใน + ไซไฟ

ขนาดหนังสือ : 13.5 x 18.5 ซม.

ขนาดกล่อง : ประมาณ 14 x 19 x 10.5 ซม.

สไตล์งาน : สไตล์เรโทร จำลองสไตล์การออกแบบและขนาดเหมือนนิยายจีนกำลังภายในสมัย 50 ปีก่อน จัดเป็นงานบูชาครูและช่างสมัยก่อน

- หนึ่งชุดประกอบด้วยหนังสือ 6 เล่ม (นวนิยาย 5 เล่ม สารคดีเบื้องหลัง 1 เล่ม) หนาเล่มละ 320 หน้า รวม 1,920 หน้า บรรจุในกล่อง box set กระดาษแข็งพิมพ์ลายจอมยุทธ์

- มีลายเซ็นนักเขียนทุกเล่ม 1

- อาจมีหนังสือแถมให้ ถ้ากล่องที่บรรจุมีพื้นที่พอ

- น่าจะได้รับหนังสือราวกลางเดือนกันยายน 2568

- ราคา pre-order 2,200 บาท (รวมค่าส่งแล้ว)

* จำหน่ายราคานี้จนถึง 31 สิงหาคม 2568 หลังจากนั้นจะจำหน่ายตามราคาปก 2,400 บาท ต้องโอนเงินภายในกำหนด *

นิยายจีนกำลังภายในที่แปลเป็นไทยนั้น สร้างมรรคาใหม่หลายอย่างให้วงการ

เป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่ง

เช่น เสียงหัวเราะเคี้ยกเคี้ยก

เสียงหัวเราะเคี้ยกเคี้ยกเป็นสำนวนเฉพาะของนักแปลไทย เป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่ง ผมจึงคิดจะแต่งเรื่องให้มีที่มาของเสียงเคี้ยกเคี้ยก

อีกวลีหนึ่งคือ "อกอวบอูมแฝงพลังดีดสะท้อน"

คำนี้อ่านมาห้าสิบปีแล้วยังฝังหัว

ผมจึงบอกซือแป๋ น. นพรัตน์ ว่า จะใส่ "อกอวบอูมแฝงพลังดีดสะท้อน" ในเรื่องอย่างแน่นอน

แปลว่ามีฉากเซ็กซ์หรือ?

คงไม่ถึงขนาด Fifty Shades of Gray

นี่ก็เดินตามรอยปรมาจารย์กิมย้งที่ไม่เขียนฉากเซ็กซ์แบบโจ๋งครึ่ม

แกบอกว่า แต่แตะก็หยุด

เข้าใจตรงกันแล้วนะว่า สี่ภพ มีฉากสู้กันชุลมุน แต่ไม่มีฉากชุลมุนบนเตียง

วินทร์ เลียววาริณ
7-8-25

อ่านรายละเอียดงานชุดนี้ได้ที่ https://www.facebook.com/photo/?fbid=1348523389969682&set=a.208269707328395

https://www.facebook.com/winlyovarin/posts/pfbid0gfTmtjbPjd6BaGuoy4gRMabaMGXoHMhXPsZahps8zMNVH8Efk8zXus7Tpjm8PH5Kl

ชีวิตก็เช่นเดียวกับการออกแบบห้อง ชีวิตเราแต่ละคนประกอบด้วย ‘เครื่องเรือน’ หลายชิ้น

ตลอดชีวิตเราเปลี่ยน ‘เครื่องเรือน’ ไปเรื่อย ๆ บางชิ้นประณีต บางชิ้นธรรมดา บางชิ้นมีลวดลายมาก หยาบบ้าง ละเอียดบ้าง บางคนไม่เคยเปลี่ยนเครื่องเรือนเลยตลอดชีวิต ชีวิตบางคนมีพื้นที่ให้วางเครื่องเรือนมากชิ้นกว่า บางชีวิตมีพื้นที่ให้วางได้น้อยชิ้น

การเปลี่ยนหรือสลับเครื่องเรือนบ้างก็ทำให้ห้องแห่งชีวิตแปลกตาน่าสนใจขึ้น

หลายคนใส่เฟอร์นิเจอร์มากมายเข้าไปในห้องชีวิต เพียงเพื่ออวดคนอื่นหรือสนองอีโก้ของตัวเองว่าตนเองประสบความสำเร็จ จึงมีปัญญาจัดหา ‘เฟอร์นิเจอร์’ มาเต็มห้อง แต่เหล่านี้คือเปลือก เอาไว้หลอกตัวเอง

บ้านที่ดีที่สุด รถที่ดีที่สุด หากมีปัญญาหามาเพื่อสนองหน้าที่ใช้สอยในชีวิตก็เป็นเรื่องดี แต่หากมีเพื่อแสดงฐานะของตน ก็สะท้อนว่าใครคนนั้นอาจไม่มีค่า จึงต้องใช้วัตถุช่วย

ความงามของชีวิตขึ้นอยู่กับว่าเราใส่เฟอร์นิเจอร์อะไรเข้าไป เราไม่จำเป็นต้องให้ทุกชิ้นส่วนในชีวิตของเราสมบูรณ์ เพอร์เฟ็กต์อลังการ เพราะชีวิตที่ดีไม่ใช่การรวมกันของทุกส่วนที่ดีทุกชิ้นเสมอไป ชีวิตประกอบด้วยความสำเร็จ ความล้มเหลว ความผิดพลาด การเรียนรู้ องค์ประกอบชิ้นที่ ‘เลวร้าย’ ก็มีประโยชน์ถ้าวางถูกที่ ถูกเวลา ดูภาพรวมแล้ว  ชีวิตนั้นก็ดูดี จังหวะถูกต้อง

องค์ประกอบควรหลากหลาย ไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งแพงที่สุด ก็สามารถเป็นชีวิตที่ดีได้ ความทุกข์ก็มีประโยชน์ต่อชีวิต หากมันอยู่ในตำแหน่งและจังหวะที่เหมาะสม

เครื่องเรือนแห่งชีวิตที่เราใส่เข้าไปคือการศึกษา ทักษะ ประสบการณ์ อารมณ์ขัน ความเมตตา แต่เครื่องเรือนที่ควรเอาออก เช่น นิสัยรักการพนัน อบายมุข นิสัยดูถูกคน ฯลฯ

ชีวิตเราประกอบด้วยเครื่องปรุงต่าง ๆ แห่งชีวิต ทั้งที่ดีมาก ดีปานกลาง ไปจนถึงไม่ค่อยดี แต่รวมกันแล้วอาจลงตัวได้ ถ้ารู้จักวางตำแหน่งให้ถูก และจัดองค์ประกอบลงตัว คนยากจนก็มีชีวิตที่งดงามได้

เพราะความงดงามเกิดขึ้นจากความเรียบง่าย พอดี

และเพราะความงดงามอยู่ในหัวใจ ไม่ใช่ฐานะ

วินทร์ เลียววาริณ
8-8-25

ช่วงนี้มีสงครามทุกมุมโลก เสนาธิการทหารต้องคิดล่วงหน้าว่า จะเกิดอะไรขึ้นหากศัตรูบุกกะทันหัน หรือ ฯลฯ

ในห้องยุทธการ นักการทหารมักทำการสมมุติสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้ (worst-case scenario) เช่น หัวรบนิวเคลียร์ของฝ่ายตรงข้ามกำลังวิ่งข้ามทวีปมาหาพวกเขาในเวลายี่สิบวินาที หรือคนร้ายจับประธานาธิบดีไปเป็นตัวประกัน ฯลฯ

จะว่าไปแล้วหนังฮอลลีวูดจำนวนมากเขียนเรื่องโดยใช้ฐาน 'สถานการณ์สมมุติที่เลวร้ายที่สุด' นวนิยายหลายเรื่องก็ใช้หลักนี้ นักเขียนบางท่านเคยแต่งเรื่องให้ตัวละครขับเครื่องบินชนอาคาร นานหลายปีก่อนหน้าเกิดเหตุการณ์ 9-11 ที่สหรัฐอเมริกา

ในห้องประชุมธุรกิจไม่น้อย มีการถามถึงสถานการณ์สมมุติที่เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดกับบริษัทเป็นระยะ ๆ เพื่อที่จะได้เตรียมตัวป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์นั้น หรือลดทอนความรุนแรงของมันหากเลี่ยงไม่พ้น

worst-case scenario ของธนาคารอาจคือการที่ลูกค้าถอนเงินทั้งหมดจากธนาคาร

worst-case scenario ของกรุงเทพมหานครอาจเป็นน้ำท่วมทั้งเมือง

worst-case scenario ของสถานีดับเพลิงอาจคือไฟไหม้สถานีดับเพลิง

ฯลฯ

การสมมุติ worst-case scenario นี้เป็นการมองโลกในแง่ร้ายแบบดี ช่วยทำให้เราไม่ประมาท และประเมิน-วางแผนตอบโต้วิบัติด้วยสติ

วิบัติภัยสึนามิเมื่อไม่นานมานี้เป็นข้อพิสูจน์ว่า การปฏิเสธ worst-case scenario โดยความเชื่อที่ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ไม่เคยเกิดขึ้น หรือความน่าจะเป็นต่ำมาก นำมาซึ่งราคาที่ต้องจ่ายแพงมหาศาล

ในการดำเนินชีวิตวันต่อวันของปัจเจกบุคคล หากเราลองพิจารณาดูว่าอะไรที่เลวร้ายที่สุดที่อาจจะเกิดขึ้นกับเรา จะพบว่าวิบัติสมมุติของแต่ละคนไม่เหมือนกัน

สิ่งเลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นกับคนคนหนึ่งอาจเป็นการตกงาน ของอีกบางคนอาจเป็นความตายของคนที่รัก, สอบเอนทรานส์ไม่ติด, แฟนทิ้ง, ไม่มีเงินซื้อข้าวสารกรอกหม้อ, บ้านถูกยึด, ลูกติดยา ไปจนถึงการผ่อนรถยนต์ราคาสิบล้านบาทไม่สำเร็จ ฯลฯ

เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้น ก็ลองคิดต่อว่า 'ราคา' ของมันแพงแค่ไหน

ราคาที่แพงที่สุดของการผ่อนบ้านไม่สำเร็จ คือถูกยึดบ้าน ไปจนถึงติดคุก หรือตายในคุก

ราคาที่แพงที่สุดของการถูกแฟนทิ้งคือ อกหัก ไปจนถึงตรอมใจตายคารูปถ่ายแฟน ฯลฯ

โดยทั่วไปราคาที่แพงที่สุดของทุกสถานการณ์คือ ความตาย เพราะเมื่อเราตายไปแล้ว ก็คงไม่มีใครตัดหัวเหม็น ๆ ของเราไปปักไว้กลางเมือง หรือโคลนนิ่งเราขึ้นมารับกรรมต่ออีกห้าร้อยปี

หลายคน - เมื่อกำลังพานพบสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด - จึงเอ่ยคำว่า "อย่างมากก็แค่ตาย (โว้ย!)" ความวิตกทุกข์ร้อนก็อาจทุเลาลงบ้าง

ที่ตลกก็คือ ยิ่งเตรียมพร้อมรับมือกับมัน เจ้าวิบัติสมมุตินี้มักไม่มาเยือนจริง ๆ !  วินทร์ เลียววาริณ
7-8-25

....................