เมื่อวานคุยว่าจักรวาลใหญ่มาก จนยากที่สิ่งทรงภูมิปัญญาสักสายพันธุ์จะข้ามได้ง่ายๆ อ่านหลายคอมเมนต์แล้วพบว่า คนจำนวนมากไม่เก็ตจริงๆ ว่าจักรวาลใหญ่ขนาดไหน

เวลาเรามองท้องฟ้า เรากำลังมองดวงดาวในดาราจักรทางช้างเผือกของเราเป็นหลัก อาจมองทะลุไปเห็นดาราจักรอื่นบ้าง แต่ส่วนใหญ่อยู่ในดาราจักรขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางหนึ่งแสนปีแสงนี้

แต่นอกทางช้างเผือกออกไปเป็นหนังคนละม้วน ทางช้างเผือกเปรียบเหมือนหยดน้ำบนใบไม้ แต่ข้างนอกนั่นคือมหาสมุทร

เรามองเห็นจักรวาลเท่าที่แสงเดินทางถึงตาเรา ด้วยการใช้กล้องโทรทรรศน์ส่องในตอนนี้ เราคำนวณได้ว่า จักรวาลที่เรามองเห็นมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางราว 93 พันล้านปีแสง

ศัพท์ทางการคือ observable universe แปลว่าเท่าที่เรามองเห็น

แต่นักวิทยาศาสตร์เชื่อว่ามันอาจใหญ่กว่าที่เราเห็นอีก 4-5 เท่า แต่จมอยู่ในความมืด เรามองไม่เห็นเพราะแสงในส่วนเกินนั้นยังมาไม่ถึงตาเรา

ขณะที่แสงยังมาไม่ถึง มันก็ยังขยายตัวไปเรื่อยๆ เร็วขึ้นเรื่อยๆ

เริ่มงงแล้วใช่ไหม? ใจเย็นๆ เดี๋ยวจะว่าทีละขึ้นง่ายๆ

ราวร้อยปีก่อน เอ็ดวิน ฮับเบิล ใช้กล้องส่องฟ้า และพบว่า ดาราจักร (galaxy) แต่ละอันกำลังเคลื่อนออกจากกัน และไปด้วยความเร็ว

ผ่านไปร้อยปี เราก็ยังเห็นดาราจักรต่างๆ เคลื่อนออกจากกัน เร็วกว่าเดิมอีก ทำให้ขนาดจักรวาลวันนี้ใหญ่กว่าสมัยฮับเบิลมองไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า

เหมือนเรากาจุดบนลูกโป่ง เมื่อเป่าให้ขยายตัว แต่ละจุดก็แยกห่างจากกัน แต่ละจุดนั้นก็คือดาราจักร

ถามว่าทำไมเป็นอย่างนั้น? คำตอบคือไม่รู้

เหมือนลูกโป่งสีดำกำลังขยายตัวด้วยแรงลึกลับบางอย่าง

แต่มีทฤษฎีว่า น่าจะเป็นสสารมืดและพลังงานมืดที่เรามองไม่เห็นผลักยืดมันออกไป

มันใหญ่มาาาาาาาาาาก และมันใหญ่ขึ้นทุกๆ วินาทีที่ผ่านไป

ด้วยขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางราว 93 พันล้านปีแสง เราจึงอาจบอกได้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะข้ามจักรวาล

ต่อให้คนที่เชื่อว่าจิตไปเร็วกว่าแสง เอ้า! ให้เร็วกว่าแสงร้อยเท่าเลย ส่งจิตไปวันนี้ จนเราหมดลมหายใจ ตายแล้วเกิดใหม่อีกร้อยครั้ง จิตก็ยังไปไม่ถึงอีกขอบหนึ่งของจักรวาล

เพราะนี่คือหลักฟิสิกส์

ถ้าไม่คุยด้วยหลักฟิสิกส์ ก็ต้องไปคุยในวงเชื่อมจิตแล้วละครับ วงนั้นข้าพเจ้าขอบาย

วินทร์ เลียววาริณ
5-5-25

จากโพสต์ก่อนเรื่องจานบิน บางคนอาจสงสัยว่า สมมุติว่าสิ่งทรงภูมิปัญญาต่างดาวมาเยือนโลกเราจริงๆ มาด้วยจานบินไม่ได้หรือ?

ถ้าเป็นจานบินแบบที่เราเห็นในหนัง คงจะยากหน่อย

ทำไม?

เพราะระยะทางในดาราจักรห่างไกลกันมาก ต่อให้เดินทางไประหว่างโลก-ดาวอังคาร ก็หมดไปราวสองปี กินอยู่หลับนอนขับถ่ายยังไงในยานเล็กขนาดนั้น

ถ้าคิดว่ามาจากดาวดวงอื่น ยิ่งแล้วกันใหญ่

ดาวที่อยู่ใกล้ระบบดาวของเราที่สุดคือ Proxima Centauri ถ้ามันมีดาวเคราะห์ และมีใครเดินทางมาหาเราจริง ต่อให้ใช้เวลาเร็วเท่าความเร็วแสง ก็เกินสี่ปี

ถ้าใช้จานบินกระป๋องแบบนี้ เดินทางด้วยความเร็วดีกว่า SpaceX ของ อีลอน มัสค์ ร้อยเท่า หรือเร็วกว่า BYD พันเท่า ก็อาจจะกินเวลาหลายหมื่นปีมาถึงโลกเรา คงต้องเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอายุยืนมากๆ และว่างงานจริงๆ

เอาละ เพื่อประโยชน์ของการถก สมมุติว่าเราเดินทางได้เกือบเท่าความเร็วแสง ถ้ามาจากอีกขอบหนึ่งของดาราจักรทางช้างเผือกก็ใช้เวลาแสนปี (เส้นผ่าศูนย์กลางทางช้างเผือก = หนึ่งแสนปีแสง)

ถ้ามาจากดาราจักรอื่นๆ ก็อาจใช้เวลาล้านปี พันล้านปี หมื่นล้านปี เพราะระยะทางในจักรวาลห่างกันมาก ยังไม่คำนวนว่าทุกๆ วินาทีที่ผ่านไป จักรวาลขยายตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

เหมือนมดที่วิ่งบนลูกโป่งยักษ์ที่กำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว วิ่งเท่าไร ระยะทางยิ่งเพิ่ม ไม่มีลด

ถ้ามีเทพองค์ไหนที่อุตส่าห์ถ่อมาหาเราเพื่อบันดาลให้ชีวิตเราดีขึ้น เทพองค์นั้นสมองคงไม่สมประกอบ (ถ้ามีสมองนะ)

นี่ก็คือเหตุผลหนึ่งที่ว่า ทำไมเราต้องอ่านหนังสือ

วินทร์ เลียววาริณ
4-5-25

หลายปีมาแล้ว เมื่อเห็นเจ้าลัทธิต่างๆ ในบ้านเราหาเงินจากศาสนพาณิชย์ ผมเคยคุยเล่นๆ กับคนใกล้ตัวว่า ถ้าผมจะตั้งตัวเป็นศาสดา หาเงินในหลักร้อยล้านพันล้าน ก็คงใช้หลักจักรวาลวิทยา ผสมกับวิทยาศาสตร์ ผสมกับพุทธ พราหมณ์ ไสยศาสตร์ ฯลฯ โยงเป็นเนื้อเดียวกันตามเทคนิคการแต่งนิยาย

จักรวาลวิทยายังมีหลายเรื่องที่เราไม่รู้ โยงเข้ากับเรื่องอำนาจเหนือธรรมชาติได้ไม่ยาก ผสมกับไสยศาสตร์ ก็น่าจะขายเป็นแพ็คเกจชาติหน้าในสวรรค์ หรือวิธีรวยข้ามภพได้ไม่ยาก

ในสังคมที่คนจำนวนมากอยู่ในก้นหลุมดำแห่งปัญญา ผมถือว่าศาสนพาณิชย์แบบนี้ก็เป็นการขายชาติอย่างหนึ่ง ทำร้ายคน ทำร้ายสังคม ทำร้ายชาติ

ดังนั้นผมถือเป็นหน้าที่ที่จะแย้งด้วยหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ และศาสตร์อื่นๆ เพื่อคานอำนาจทางปัญญา อย่างน้อยก็เสนอข้อเท็จจริงอีกมุมหนึ่ง ให้คิดก่อนเชื่อและเสียเงิน

ใครจะแย้งผมอีกทีก็ไม่ว่าอะไร ยินดีอย่างยิ่ง แต่ขอเป็นหลักฐาน ไม่ใช่ความเชื่อ

วันนี้อ่านข่าวชาวบ้านไปทำกิจกรรมชมมนุษย์ต่างดาวที่จังหวัดหนึ่ง เพื่อเชื่อมกับอำนาจเหนือธรรมชาติเบื้องบน และพบวัตถุคล้ายจานบินอยู่เหนือลานนั่งสมาธิ

อืม! นี่เป็นโลกเสรี ใครเชื่ออะไรก็ตามสบาย แต่เคยสงสัยกันไหมว่าทำไมเวลาพูดถึงยานมนุษย์ต่างดาวทีไร ต้องเป็นจานบินทุกที

ทำไมต้องเป็นทรงจานบิน?

คำตอบง่ายกว่าที่คิด

คาร์ล เซเกน อธิบายในหนังสือ The Demon-Haunted World ว่าคำว่า จานบิน (flying saucer) เป็นศัพท์ใหม่ที่เกิดขึ้นมาจากเหตุการณ์ในปี ค.ศ. 1947

ในวันที่ 24 มิถุนายน 1947 นักบินพลเรือน เคนเนธ อาร์โนลด์ บินผ่านภูเขาเรนเนียร์ รัฐวอชิงตัน เขาเห็นบางสิ่งที่ไม่ชอบมาพากล จึงรายงานการพบวัตถุประหลาดเก้าชิ้นซึ่งมีวิถีบินประหลาดมาก

หนังสือพิมพ์รายงานข่าวนี้ทันทีว่ามีการพบจานบินจากต่างดาวเป็นครั้งแรก

สามปีต่อมา ในวันที่ 7 เมษายน 1950 นักข่าว ซีบีเอส ชื่อ เอ็ดเวิร์ด เมอร์โรว์ สัมภาษณ์นักบิน เคนเนธ อาร์โนลด์ อธิบายว่า เรื่องทั้งหมดเป็นความเข้าใจผิดกันอย่างมโหฬาร เขาบอกว่า ในวันนั้นตนเองแจ้งทางหนังสือพิมพ์ว่า วัตถุประหลาดเก้าชิ้นที่เขาพบในวันนั้นดูเหมือน "เรือที่แล่นบนน้ำอย่างรุนแรงมาก"

เขาเล่าเป็นเชิงเปรียบเทียบว่า "พวกมันบินเหมือนเราขว้างจานร่อน (saucer) ข้ามน้ำ"

หนังสือพิมพ์ก็ลงข่าวว่า "ยานจากต่างดาวนั้นมีรูปทรงเหมือนจานบิน (flying saucer)"

เขาบอกว่าไม่ได้เห็นจานบิน แค่เปรียบเทียบเท่านั้น

นักข่าวไม่แก้ข่าว หรือเจตนาไม่แก้ข่าว

ยานอวกาศจากต่างดาวที่พบกันในช่วงหลายปีต่อมาก็มักมีรูปร่างเป็นจานบินไปดังฉะนี้

แล้วเราก็เชื่อต่อกันมาโดยไม่ถาม ไม่คิดจะตรวจสอบ ไม่คิดจะศึกษาอะไรทั้งนั้น

เมื่อใช้นิวรอนทั้งหมดไปกับการเชื่อ ก็ไม่เหลือนิวรอนมาคิด

วินทร์ เลียววาริณ
4-5-25

สนใจอ่านวิธีคิด-ข้อมูลแบบวิทยาศาสตร์แบบนี้ ขอแนะนำ ปลาที่ว่ายในสนามฟุตบอล, ปลาที่ว่ายนอกสนามฟุตบอล และ หลับถึงชาติหน้า