• วินทร์ เลียววาริณ
    1 วันที่ผ่านมา

    โพสต์เรื่องเซนเช้านี้เล่าถึงอาจารย์เจ้าโจว ขอโม้ต่อเพื่อป้ายยาขายของ เอ๊ย! เพื่อเล่าเกร็ดความรู้

    ในหนังสือนวนิยาย สี่ภพ ผมอิงตัวละครจริงทางเซนไว้หลายคน คนหลักคือต้าหมอ หรือตั๊กม้อ หรือพระโพธิธรรม (Bodhidharma / 菩提達摩) พระสังฆปริณายกองค์ที่ 1 เป็นแกนสำคัญคนหนึ่งของเรื่อง

    (ตั๊กม้อเป็นเสียงแต้จิ๋ว ต๋าหมอเป็นจีนแมนดาริน)

    คนที่สองคือ ฮุ่ยเข่อ (Huike / 慧可) พระสังฆปริณายกองค์ที่ 2

    คนที่สามคือ เจ้าโจวฉงเสิ่น (Zhaozhou Congghen / 趙州從諗) พระสังฆปริณายกองค์ที่ 10

    เช่นเดียวกับนิยายจีนกำลังภายในนับไม่ถ้วน ท่านตั๊กม้อเป็นผู้ให้กำเนิดคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็น คัมภีร์ล้างกระดูก และสิบแปดฝ่ามืออรหันต์ ในเรื่อง สี่ภพ ท่านตั๊กม้อก็เป็นจอมยุทธ์เช่นกัน

    พระโพธิธรรมเป็นศิษย์ของพระปรัชญาตาระ พระสังฆปริณายกองค์ที่ 27 ของอินเดีย พระปรัชญาตาระนี่เองที่แนะนำให้พระโพธิธรรมเดินทางไปเผยแผ่ธรรมในเมืองจีน

    ตามประวัติท่านตั๊กม้อเดินทางจากอินเดียไปตั้งวัดเส้าหลินที่เทือกเขาซงซาน (ซงซัว)

    เส้าเป็นชื่อภูเขา หลินแปลว่าป่า มีความหมายถึงสถานปฏิบัติธรรมในป่าแห่งภูเขาเส้า

    เช่นเดียวกับบุคคลสำคัญในสายธารธรรมท่านอื่น ๆ มีตำนานมากมายที่เล่าเกี่ยวกับพระโพธิธรรม ส่วนใหญ่กลายเป็นตำนานอิงอภินิหาร

    เล่ากันว่าพระโพธิธรรมมีนัยน์ตาสีฟ้า ใช้เวลาเดินทางสามปีถึงแผ่นดินจีน หลังจากนั้นก็มุ่งหน้าสู่กวางโจว ตำนานหนึ่งเล่าว่า เมื่อพระโพธิธรรมเดินทางถึงฝั่งแม่น้ำแยงซี ไม่พบเรือข้ามฟากสักลำเดียว จึงถอนต้นอ้อโยนลงน้ำ และกระโดดลงไปเหยียบต้นอ้อนั้น ปล่อยให้สายลมพัดพระองค์ลอยข้ามฝั่งไป ตำนานนี้ปรากฏในภาพวาดและศิลาสลักของจีน

    แต่ในนิยาย สี่ภพ การกระโดดไปเหยียบต้นอ้อ กระโจนข้ามน้ำ ก็ย่อมเป็นวิชาตัวเบาชั้นสูง!

    ในบทหนึ่งผมเขียน (แต่ไม่ได้ใช้จริง) ไว้ดังนี้

    จางฝานไปถึงริมแม่น้ำ เห็นคนพายเรือชราคนหนึ่ง คนเรือชรากล่าวว่า “นี่คือจุดที่ในอดีตเมื่อแปดร้อยปีก่อน พระต๋าหมอข้ามมาเมืองจีน”

    “เช่นนั้นหรือ?”

    คนเรือชราเล่าว่า “แปดร้อยปีก่อน พระโพธิธรรมเดินทางจากชมพูทวีปมาเมืองจีน ถึงฝั่งแม่น้ำแยงซี ไปที่ท่าเรือ แต่ไม่พบเรือสักลำเดียว ก็ตรงไปที่กออ้อริมฝั่ง ถอนต้นอ้อออกมาโยนลงผิวน้ำ แล้วกระโดดลงไปเหยียบต้นอ้อ กระโจนขึ้นมาขณะที่โยนอ้ออีกต้นหนึ่งลงน้ำ แล้วกระโจนไปเหยียบต้นใหม่ ไปเรื่อย ๆ จนข้ามฝั่งน้ำ เท้าแตะต้นอ้อบนน้ำ ก็โจนข้ามฝั่งไปได้”

    “นั่นคือตำนานที่แต่งขึ้นมาใช่หรือไม่?”

    “หามิได้ มันคือวิชาตัวเบาชั้นสูง”

    “วิชาตัวเบาใด?”

    “วิชาตัวเบาฝ่าเท้าลอยน้ำ”

    “วิชาตัวเบาฝ่าเท้าลอยน้ำเป็นเช่นไร?”

    “มันใช้แรงดันของแรงดึงพสุธาผลักให้ลอยไป ปกติเมื่อเจ้าเดิน แรงดึงพสุธาจะดึงเท้าของเจ้าติดพื้น แต่วิชาตัวเบาฝ่าเท้าลอยน้ำจะยืมแรงกระทบของแรงดึงพสุธา ผลักให้พุ่งขึ้นไป การใช้ต้นอ้อลอยน้ำก็เป็นเช่นนี้ เท้าที่แตะต้นอ้อช่วยผลักให้ร่างขึ้นไป”

    .........................

    อีกตำนานหนึ่งเล่าว่าปรมาจารย์ตั๊กม้อนั่งวิปัสนากรรมฐานโดยการเพ่งผนังถ้ำนานถึงเก้าปี ประทับนานจนเงาที่ปรากฏบนผนังถ้ำเป็นรอยชัด

    นี่เป็นจุดที่นักอ่านตำราเซนต้องขบคิดว่ามันเป็นสัญลักษณ์ให้ต้องตีความหรือไม่ ทั้งเรื่องเวลาเก้าปีและเงา

    นั่นคือเรื่องเซน

    ใน สี่ภพ ผมแต่งเรื่องให้หมายความตามนั้น คือปรากฏรอยบนผนังถ้ำจริงๆ และรอยนี้โยงเข้ากับมิติและจักรวาล

    แค่นี้ก่อนนะ ค่อยโม้ป้ายยาต่อวันหลัง

    วินทร์ เลียววาริณ
    7-12-25

    .......................

    สี่ภพ เป็นนิยายจีนกำลังภายใน+ไซไฟ ผลงาน 5 ปีของ วินทร์ เลียววาริณ

    อ่านตัวอย่างฟรีสองบท ที่ https://www.winbookclub.com/store/detail/254/4%20%E0%B8%A0%E0%B8%9E   (สั่งซื้อที่นี่ก็ได้)

    สั่งซื้อทาง Shopee กดลิงก์ https://s.shopee.co.th/2LPBgEyqPg?share_channel_code=6 

    อีบุ๊ค จัดจำหน่ายโดยบริษัท The Meb ทั้งแยกเล่มและรวมชุด (สำนักพิมพ์ 113 ไม่ได้จำหน่าย) https://www.theonebook.com/index.php?action=search_book&page_no=1 

    1
    • 0 แชร์
    • 17
บทความล่าสุด
ดูทั้งหมด