ลูกค้าคนนี้เป็นหญิงสาว หล่อนเป็นคนสวย ไม่ใช่สวยธรรมดา แต่สวยสะกดวิญญาณ หล่อนสั่ง flaming drink ก่อนหน้านี้สองแก้ว เปลวไฟบนเหล้าสว่างวาบ แสงกระทบใบหน้าหล่อนดูลี้ลับ

flaming drink คือค็อคเทลที่จุดไฟจริง ไม่ทุกวันที่มีลูกค้าขอให้ข้าพเจ้าปรุงค็อคเทลไฟ

ข้าพเจ้าถาม "เอาอีกแก้วไหมครับ?"

หล่อนสั่นศีรษะ "ค็อคเทลธรรมดาดีกว่า ฉันเล่นกับไฟมาพอแล้ว"

ข้าพเจ้ายิ้ม คนสวยอย่างหล่อนเล่นกับไฟไม่ใช่เรื่องผิดคาด

หล่อนเบือนหน้าดูโทรทัศน์ในร้านแวบหนึ่งแล้วส่ายหน้า ข้าพเจ้าหันไปดูบ้าง เป็นข่าวพระต้องปาราชิกเพราะยุ่งเกี่ยวกับสตรี ข่าวที่เป็น talk of the town ในชั่วโมงนี้

ข้าพเจ้านึกในใจ กำแพงสุดท้ายที่นักบวชทุกศาสนาต้องข้ามให้พ้นคือความใคร่

ลูกค้าสาวเอ่ย "กำแพงสุดท้ายที่นักบวชทุกศาสนาต้องข้ามให้พ้นคือความใคร่"

ข้าพเจ้างันไป หล่อนอ่านใจข้าพเจ้าออกทะลุ อาจเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้

ข้าพเจ้าเห็นข่าวพระแล้วพลันนึกถึงค็อคเทลชื่อ พระบ้า - Mad Monk Monkey

หล่อนเอ่ย "ขอ Mad Monk Monkey ก็ดีเหมือนกันค่ะ"

ข้าพเจ้าสะดุ้ง นี่ไม่น่าเป็นเรื่องบังเอิญ

"คุณเป็นใคร? ทำไมอ่านใจผมออก?"

หล่อนยิ้ม กล่าวว่า "ในใจคุณกำลังคิดว่า ผู้หญิงที่อ่านใจชายออกนี่อันตราย"

ข้าพเจ้าสะดุ้งอีกครั้ง

"คุณอ่านใจคนออกจริงด้วย"

"ขอ Mad Monk ก่อนดีกว่าค่ะ"

ข้าพเจ้าปรุง Mad Monk Monkey ประกอบด้วย Hayman's London Dry Gin ผสม Green Chartreuse ผสม Giffard Banane du Brésil liqueur ผสม Luxardo Maraschino liqueur ผสม Amaro และน้ำมะนาว

หล่อนดื่มค็อคเทลพระบ้า แล้วยกนิ้วให้ "คุณเป็นหนึ่งในเจ็ดบาร์เทนเดอร์ที่ดีที่สุดในโลก"

"ทำไมคุณสรุปอย่างนี้?" ข้าพเจ้าถามในใจโดยไม่เอ่ย

"เพราะฉันผ่านโลกมานาน ดื่มเหล้ามาเยอะ"

"นาน? นานแค่ไหน?"

"นานเท่ากำเนิดมนุษย์"

ข้าพเจ้าหัวเราะ "คุณไม่ได้ล้อเล่น?"

สายตาหล่อนบอกว่าหล่อนไม่ใช่คนชอบล้อเล่น

"คุณเป็นใครกันแน่?"

"ฉันชื่อ ก. ก. ย่อมาจากกิเลสมาร"

"มารตัวแรกในมารทั้งห้าในพุทธศาสนา?"

"ใช่ค่ะ"

"คุณคือมารที่ขวางทางธรรมมานานหลายพันปีแล้ว?"

"ใช่ค่ะ มารคนนั้นแหละค่ะ"

มารสวยอย่างนี้ มิน่าเล่าจึงขวางทางธรรมของนักบวชหลายรูปได้สำเร็จ

ข้าพเจ้าถามมาร "ทำไมคนเราจึงผ่านด่านมารกิเลสไม่พ้น?"

"มันเป็นธรรมชาติของคนที่อ่อนแอเมื่อเจอกิเลส"

"แม้แต่นักบวช?"

"โดยเฉพาะนักบวช ทุกศาสนาก็มีนักบวชที่ผ่านด่านหญิงงามไม่พ้น คนเราต้องใจเข้มแข็งจริงๆ จึงจะบวชได้"

"ตามนิยายกำลังภายใน ด่านนางงามผ่านยากที่สุด"

"ใช่แล้วค่ะ"

"แล้วจะแก้ไขยังไง?"

"ขอค็อคเทลอีกแก้วก่อนดีกว่าค่ะ"

"ผมขอเสนอค็อคเทล Temptation (สิ่งยั่วยวน)"

"ดีค่ะ"

ค็อคเทลแห่งความยั่วยวนทำด้วย Blended whiskey ผสม Dubonnet Rouge ผสม Triple sec เปลือกส้ม เปลือกมะนาว

หล่อนดื่มแล้วบอกว่า "รสเยี่ยมค่ะ เมื่อกี้เราคุยถึงไหนแล้วคะ?"

"ผมถามว่าเราจะแก้ไขยังไง?"

"หมายถึงวงการศาสนาในไทย?"

"ครับ"

"วงการศาสนาที่นี่ออกจะหย่อนยานไปบ้าง บวกกับวัดมีเงินมากขึ้น ก็ย่อมดึงมารเข้าไปหา สมัยก่อนพระแตะเงินไม่ได้ เป็นเรื่องจริงจังมาก สมัยนี้พระบางรูปมีเงินเป็นพันล้าน เล่นพนันทีละหลายร้อยล้าน จึงเป็นเป้าหมายของมาร"

ข้าพเจ้าทำแก้วใหม่ Devil's Cocktail ทำด้วย Cockburn's Tawny Eyes Port ผสม Strucchi Dry Vermouth และน้ำมะนาว

หล่อนดื่มแล้วบอกว่า "เงินเป็นบ่อเกิดของกิเลส แต่มันเป็นค่านิยมของสังคมที่เชื่อว่าทำบุญมาก ก็จะได้ชาติหน้าที่ดีกว่านี้ บางทีประชาชนอาจต้องเปลี่ยนทัศนคติว่า การทำบุญไม่จำเป็นต้องอยู่ในรูปการบริจาคเงิน และเข้าใจว่าบริจาคเงินให้พระมากอาจส่งผลลบทางอ้อม ทำให้พระบรรลุธรรมยากขึ้น เพราะมันเพิ่มสิ่งยั่วยวน และดึงมารไปหา"

"ในโลก พ.ศ. นี้ จะมีนักบวชสักกี่คนสามารถฝ่าด่านมาร?"

มารสาวยิ้ม "แต่ไม่มีใครเอาปืนจี้คนคนหนึ่งให้บวชไม่ใช่หรือคะ?"

"บางทีควรมีกฎห้ามพระมีบัญชีส่วนตัว หรืออาจต้องตรวจสอบทรัพย์สินก่อนและหลังบวช เหมือนนักการเมือง"

"นั่นคือปลายเหตุไม่ใช่หรือคะ? การสังคายนาวงการต้องทำโดยทุกฝ่าย เพราะมันเป็นปัญหาเดิมเสมอมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรก และไม่ใช่ครั้งสุดท้าย"

ข้าพเจ้าลงมือทำค็อคเทลแก้วใหม่ ทำด้วยคอนยัค Elderflower liqueur ผสม Agave syrup และน้ำมะนาว

"รับค็อคเทลอีกแก้วไหมครับ?"

หล่อนสบตาข้าพเจ้า "ค็อคเทล Desire (ปรารถนา)"

หล่อนสั่นศีรษะ "คุณดื่มเองเถอะค่ะ"

"คุณจะกลับแล้ว?"

"คืนนี้ฉันมีงานต้องทำค่ะ"

กิเลสมารสาวสวยออกจากร้านไปแล้ว ข้าพเจ้ายกแก้ว Desire ขึ้นดื่ม

บางทีคนเราไม่เคยต้องการหนีพ้นจากความปรารถนา

วินทร์ เลียววาริณ
18-7-25
..................

หมายเหตุ เหล้าทั้งหมดนี้มีจริง

พับผ่า! บาร์เทนเดอร์ (The Bartender Series 1) มีจำหน่ายแล้วในรูปอีบุ๊ค สนใจดูได้ในเว็บ winbookclub.com หรือ The Meb

ช่วงนี้เจอใคร มีแต่คนชวนคุยเรื่อง Colour Crow เฮ้อ! เหนื่อยใจ

ความจริงพูดถึงเรื่องพระ สตรี และโลกีย์ ผมเคยเขียนเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งชื่อ โลกีย-นิพพาน เรื่องพระกับหมอนวด

เรื่องสั้นเรื่องนี้จัดว่าแรงและหมิ่นเหม่ในยุคนั้น ผมเองก็กลัวว่าตีพิมพ์ที่ไหน อาจโดนด่า หาว่าเป็นมารศาสนา

ลังเลอยู่นาน แต่ในที่สุดก็ส่งออก ได้รับตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสารช่อการะเกด (2535)

ก็ค่อยสบายใจหน่อยว่าคงไม่โดนด่าแล้วละ
ต่อมาเรื่องสั้นเรื่องนี้ได้รับรางวัลช่อการะเกดยอดนิยมประจำปี 2535 ยิ่งโล่งใจ

เมื่อรวมในชุด อาเพศกำสรวล (2537) ก็ได้รับรางวัลรวมเรื่องสั้นดีเด่นจากคณะกรรมการพัฒนาหนังสือแห่งชาติ ปี 2538 แล้วเข้ารอบสุดท้ายรางวัลซีไรต์ปี 2539

แม้เรื่องสั้นจะแตะประเด็นหมิ่นเหม่ แต่จัดเป็นงานศิลปะแนวทดลอง เป็นเรื่องแรกที่ผมใช้กราฟิกมาผสมวรรณกรรม

ส่วนประเด็นหมิ่นเหม่นั้น มาถึง พ.ศ. นี้ถือว่าอ่อนมาก

วินทร์ เลียววาริณ
16-7-25