• วินทร์ เลียววาริณ
    2 เดือนที่ผ่านมา

    พูดถึงเรื่องหลักการออกแบบแล้ว ก็สมควรเล่าว่า ผมเล่าเรียนมาจากไหน

    ตอนผมเป็นเด็กวัยรุ่น ชอบวาดรูปมาก เอางานการ์ตูนของ จุก เบี้ยวสกุล ราช เลอสรวง และนิยายภาพฝรั่งในนิตยสารวีรธรรมมา ‘ลอก’

    ลอกก็คือการเรียนจากงานจริง เพราะสมัยนั้นไม่มีครูด้านนี้ ไม่มีใครสอนเราได้เลย

    พอไปเรียนสถาปัตย์ฯ จึงเริ่มเข้าใจว่าความชอบวาดรูปของผมในวัยเด็กเป็นแค่งานฝีมือ ยังไม่ใช่งานออกแบบ

    งานศิลปะมีสองส่วน 1 คือออกแบบ 2 คือฝีมือ

    งานออกแบบเป็นเรื่องไอเดีย ต้องใช้สมอง ส่วนงานฝีมือเป็นประณีตศิลป์ ใช้มือ

    เวลาเราจ้างสถาปนิกออกแบบบ้าน สถาปนิกจะเสนอไอเดียว่าจะสร้างบ้านออกมาเป็นอย่างไร นี่คือการออกแบบ

    แต่เวลานำเสนองานให้ลูกค้าเข้าใจและมองเห็นภาพ ก็ต้องนำรูปวาดไปเสนอ (สมัยนั้นยังไม่มีคอมพิวเตอร์กราฟิก) นี่คืองานฝีมือ

    การผลิตรูปโปสเตอร์สักแผ่นก็เช่นกัน เริ่มที่การออกแบบ เพื่อจะรู้ว่าจะนำเสนอรูปอะไร ทำไมต้องเป็นรูปนั้น มีสารความคิดอะไรในภาพบ้าง ทำสไตล์ไหน ฯลฯ หลังจากนั้นฝ่ายวาดรูปก็นำไอเดียที่ฝ่ายออกแบบไปวาดเป็นงานสำเร็จ

    ถ้าเป็นบ้านเรา ก็ใช้คนเดียวกันทำทั้งหมดนั่นแหละ

    หลังจากทำงานด้านสถาปัตย์ฯอยู่สามปีครึ่ง ผมก็ไปเรียนต่อที่นิวยอร์ก ด้านกราฟิก ภาพยนตร์ ฯลฯ ตรงนี้แหละที่เน้นเรื่องออกแบบล้วนๆ และเริ่มเข้าใจโลกของการออกแบบดีขึ้น

    คนออกแบบไม่จำเป็นต้องวาดรูปสวย

    ฝรั่งแยกหน้าที่ออกชัดเจน คนออกแบบคนหนึ่ง คนวาดรูปอีกคนหนึ่ง

    พวกฝรั่งไม่ค่อยเชื่อว่าโลกนี้มีคนที่ออกแบบดีและวาดรูปดีด้วย เพราะคนส่วนใหญ่ถ้าพัฒนาสมองมาก มือก็ไม่ค่อยดี พัฒนามือมาก ความคิดก็ไม่ค่อยดี

    ดังนั้นพ่อแม่ที่จะส่งลูกไปเรียนด้านนี้ ก็คุยให้รู้เรื่องก่อนว่าจะไปสายสมองหรือสายมือ และไม่ต้องเปรียบเทียบว่าสายไหนรวยกว่า เพราะทั้งสองสายสามารถและรวยและจนได้เท่ากัน

    วินทร์ เลียววาริณ 20-4-25

    0
    • 0 แชร์
    • 21
บทความล่าสุด
ดูทั้งหมด