พันโท แฟรงก์ สเลด พบหญิงสาวคนหนึ่งชื่อ ดอนนา ข้างฟลอร์เต้นรำ ดอนนากำลังรอแฟนของเธอ เขาถามเธอว่า “ดอนนา คุณอยากจะเต้นแทงโก้มั้ย?”

เธอตอบว่า “ไม่ค่ะ ฉันเคยเรียนครั้งหนึ่ง แต่...”

“แต่อะไรครับ?”

“แต่ไมเคิลไม่อยากให้ฉันเรียน”

“ไมเคิล? คนที่คุณกำลังรออยู่หรือ?”

“ค่ะ... ไมเคิลคิดว่าแทงโก้เป็นเรื่องบ้าบอ”

“ผมว่าไมเคิลต่างหากที่บ้าบอ! อย่าไปสนใจเขาเลย”

เธอหัวเราะ เขาเอ่ย “หัวเราะได้เพราะเหลือเกิน”

“ขอบคุณค่ะ แฟรงก์”

“คุณอยากเต้นแทงโก้มั้ย ดอนนา?”

“เดี๋ยวนี้เลยหรือคะ?”

“ผมกำลังเสนอบริการให้คุณนะโดยไม่คิดตังค์ คุณว่าไง?”

“ฉันคิดว่าฉันกลัวนิดหน่อย”

“กลัวอะไร?”

“กลัวเต้นผิด”

“การเต้นแทงโก้ไม่มีอะไรผิดได้หรอก ไม่เหมือนชีวิต นั่นทำให้แทงโก้ยอดเยี่ยมมาก ถ้าคุณทำผิดพลาด ขาขัดกัน ก็แค่แทงโก้ต่อไป ลองดูมั้ย?”

“ตกลงค่ะ ฉันจะลอง”

แล้วทั้งสองก็เต้นแทงโก้

นี่คือภาพยนตร์เรื่อง Scent of a Woman (1992) ตัวละคร ‘แฟรงก์’ เข้าใจการเต้นรำดีทั้งบนฟลอร์เต้นรำและเวทีชีวิต ประสบการณ์และความเข้าใจชีวิตสอนเขาว่า ชีวิตก็เหมือนการเต้นรำ มีก้าวไปหน้าและถอยหลัง มีการหมุน และมีความผิดพลาด มีการสะดุด แต่มันก็มีจังหวะ มีทิศทาง และมีความงาม

และนี่ก็คือชีวิต

แทงโก้ก็คือการเชื่อมประสานจังหวะให้เป็นหนึ่งเดียวกับคนอื่นซึ่งทำไม่ง่าย ยิ่งสามารถเชื่อมได้มากเท่าไร จังหวะลีลายิ่งงดงาม

แทงโก้สอนให้คนที่สะดุดล้มไม่ต้องหยุด แต่ให้พลิกแพลงเต้นต่อไป เพราะความงามของแทงโก้คือการพลิกแพลง

และนี่ก็คือชีวิต

และเช่นเดียวกับทุกศาสตร์ การเต้นรำที่ดีเกิดจากการเรียนรู้ ฝึกฝน เรียนรู้จากความผิดพลาด จนกระทั่งลีลาลีลาศกลายเป็นส่วนหนึ่งของตน ไม่ต้องจดจำท่วงท่าอีกต่อไป

การใช้ชีวิตไม่ใช่ศาสตร์ มันเป็นศิลปะ และศิลปะทุกชนิดในโลกไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัว พลิกแพลงได้เสมอ

แน่ละ การเต้นรำย่อมมีกติกา แต่มันเป็นเพียงแนวทาง ส่วนจังหวะ ทิศทาง ล้วนสามารถเป็นอิสระจากกฎระเบียบ เราต้องหายใจออกซิเจนเพื่อมีชีวิต แต่จะหายใจด้วยรูจมูกข้างเดียว หรือสองข้าง หรือเร็ว หรือช้า ก็เป็นการเลือกของแต่ละคน

และที่สำคัญ หัวใจของการเต้นรำและการใช้ชีวิตคือความสนุก การเต้นรำแห่งชีวิตควรเป็นเรื่องสนุก มันสำคัญกว่าความถูกต้องของท่าเต้นและทิศทางเสียอีก สนุกกับชีวิตในปัจจุบันขณะ สนุกในนาทีนี้ เดี๋ยวนี้

ใช่ ชีวิตคือการเต้นรำ โลกทั้งใบคือฟลอร์ เสียงเรียกของหัวใจคือดนตรี สไตล์การใช้ชีวิตคือจังหวะ ปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นคือคู่เต้นของเรา

ไม่ว่าจะเป็นคนทำงาน นักธุรกิจ พ่อค้า ร่ำรวยหรือยากจน ต่างสามารถดำเนินชีวิตไปตามจังหวะที่งดงามได้ เพราะการเต้นรำแห่งชีวิตไม่ต้องใช้เงินทอง มันเป็นรสนิยมของชีวิต จะเต้นไปช้า ๆ หรือเร็ว ๆ จะเต้นคู่ เต้นหมู่ หรือเต้นคนเดียว มันก็คือการดำเนินไปตามทางของหัวใจ พลิกแพลงไปตามสภาพแวดล้อม

เมื่อชีวิตเป็นหนึ่งเดียวกับท่าเต้น และท่าเต้นกลายเป็นไร้ท่า มันก็เป็นการเต้นรำที่สมบูรณ์แบบแห่งชีวิต

แน่นอน แฟรงก์ สเลด เข้าใจดี...

....................

พันโท แฟรงก์ สเลด เต้นแทงโก้กับหญิงสาวแปลกหน้า สะดุดเป็นช่วง ๆ แล้วก็เต้นต่อไป ไม่นานทั้งสองก็เข้าขากันได้ดี เป็นการเต้นรำที่เป็นธรรมชาติและงดงาม

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนแปลกหน้าสองคนเต้นรำกัน เพราะชีวิตก็คือการเต้นรำกับคนแปลกหน้าอยู่แล้ว

ที่แปลกก็คือ แฟรงก์ สเลด เป็นคนตาบอด

วินทร์ เลียววาริณ
21-5-25

....................

ชีวิตคือการไต่เขา ภูผาของแต่ละคนสูงไม่เท่ากัน ชันไม่เท่ากัน บ้างเดินสบาย บ้างชันและขรุขระ บ้างมีสายน้ำแห่งอุปสรรคแรงสาดซัดตลอดทาง

เป้าหมายยิ่งอยู่สูง ก็ยิ่งกินแรงปีนป่ายขึ้นไปให้ถึง คนที่ตั้งเป้าหมายไว้สูงต้องไต่นานกว่าและเหนื่อยกว่าคนอื่น

บางคนถอดใจล้มเลิก แต่การหยุดอยู่กับที่ในหลายสถานการณ์ อาจมีอันตรายกว่าเดินหน้า เพราะหยุดคือตาย

และในเมื่อหยุดก็ตาย ทำไมไม่ลองปีนป่ายต่อไป? ลองกัดฟันลุยหน้าต่อไป ก็มีโอกาสเดินหน้าไปจนถึงเบื้องบน

โลกเปลี่ยนไป การแข่งขันหนักหน่วงขึ้น เราอาจพบว่าเราต้องเคลื่อนที่ไปข้างหน้า เพราะต่อให้อยู่เฉย ๆ กระแสเชี่ยวกรากของความเปลี่ยนแปลงก็จะซัดเราตกลงไป

ในการปีนป่ายภูผาแห่งชีวิต ความสำเร็จถูกกำหนดด้วยความอึด ความอดทน การปรับตัว และหัวใจสู้เต็มร้อย บางครั้งบางช่วงการเดินทางอาจจะช้า ไปได้ทีละนิ้ว ทีละคืบ แต่หากไม่หยุด ก็มีโอกาสไปแตะขอบสวรรค์

ชีวิตคือการเดินทางไกล แต่เนื่องจากเป็นระยะทางไกลและกินเวลานาน จึงเปิดโอกาสให้เราปรับตัว ปรับแต่งเครื่องมือและเพิ่มอุปกรณ์เสริมเพื่อให้เหมาะกับการเดินทาง คนที่ปรับตัวได้ดีคือคนที่มีโอกาสไปถึงจุดหมาย

อุปกรณ์เสริมของเราคือความรู้ ทักษะ การมองการณ์ไกล การคาดคะเน การวิเคราะห์ การเรียนรู้จากความผิดพลาด และไม่ซ้ำรอยมัน

โอกาสของแต่ละคนไม่เท่ากัน เด็กด้อยโอกาสจำนวนหลายร้อยล้านคนทั่วโลกไม่มีเครื่องมือพื้นฐานที่เรียกว่าการศึกษา ไม่มีเงิน แต่คนไม่น้อยก็มีความอุตสาหะดิ้นรนปีนเขาก้าวพ้นชีวิตยากจน จนถึงจุดหมาย

ที่น่าเศร้าก็คือ คนบางคนเกิดมาในสภาพแวดล้อมที่เพียบพร้อม มีเครื่องมือที่เรียกว่าการศึกษา มีอุปกรณ์เสริมมากมาย แต่กลับไม่ยอมปีนป่าย จะรอคนแบกขึ้นไปอย่างเดียว

ปราชญ์โบราณว่า อยากได้ผลไม้ ก็ต้องปีนต้นไม้ หรือลงมือเด็ดเอง อยากประสบความสำเร็จ ก็ต้องลงแรง อยากก้าวพ้นความลำบาก ก็ต้องยอมลำบากก่อน

ไม่มีอะไรดี ๆ ที่ได้มาง่าย ๆ อย่าคาดหวังให้ใครแบกเราขึ้นยอดเขา ปีนขึ้นสู่สวรรค์ด้วยตนเองแน่นอนกว่า

วินทร์ เลียววาริณ
20-5-25

..................

จาก ชีวิตเป็นเรื่องชั่วคราว
31 บทความกำลังใจ ราคาเพียง 190 บาท = บทความละ 6.1 บาท (ไม่คิดค่าส่ง)
หนังสือหมดเมื่อไร จะไม่ตีพิมพ์ใหม่แล้ว