ผมเรียนจบสถาปัตย์มา ไปทำงานสายอื่นหลายสาย บางคนอาจเห็นว่า "เสียของ"

หลายปีหลังจากที่ผมเปลี่ยนสายงานจากวงการสถาปัตยกรรมไปทำงานโฆษณา ฝรั่งคนหนึ่งบอกผมว่า "น่าเสียดายความรู้ที่คุณเรียนมาจัง"

น่าเสียดายที่เรียนมาอย่างหนึ่ง แต่ไปทำงานอีกอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะงานโฆษณา งานรับใช้นายทุนที่กรอกหัวคนด้วยการตลาดแบบกำไรสูงสุด

คนจำนวนมากมีกรอบคิดว่า เราเรียนอะไรมาก็ควรทำสายอาชีพนั้น ด้วยเหตุผลว่า เป็นการเสียทรัพยากร เสียภาษีรัฐที่ช่วยส่งเสียให้เรียนจบ เสียเวลา ฯลฯ หลายคนจึงทนทำงานที่ตนเองไม่ชอบอยู่จนวันสุดท้ายของชีวิต

ทว่าหากมองด้วยมุมมองนี้ เราจะตอบคำถามเรื่องคนเรียนจบกฎหมายแล้วทำงานด้านกฎหมายตรงตามที่เรียน แต่ไปรับใช้อาชญากรหรือนักการเมืองสกปรกอย่างไร เพราะเสียทรัพยากร เสียภาษีรัฐเหมือนกัน

ผมเชื่อว่า มนุษย์เรามีเสรีภาพที่จะเลือก (อย่างน้อยก็ในระดับหนึ่ง) คนเราควรก้าวเดินไปตามทางที่พึงใจ มิใช่เพราะเรียนมาอย่างหนึ่งก็ต้องทากาวแปะตัวเองติดอยู่กับมันทั้งชีวิต มิใช่เพราะเกิดมาในสถานะหนึ่ง ก็ต้องยึดติดกับสถานะนั้นไปจนวันตาย

ผมจึงไม่ต่อต้านที่คนเรียนจบวิศวฯไปขายยา จบพยาบาลไปเป็นแอร์โฮสเตส จบหมอไปเป็นนักเขียน เพราะคนจำนวนมากตอนเลือกเรียนมหาวิทยาลัย ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองชอบอะไร

คนที่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ก็อาจเปลี่ยนใจได้ เมื่อเจอชีวิตจริง

ชีวิตก็คือการปรับตัว เคลื่อนไปตามสายน้ำ ไม่ต้องตามค่านิยมมากเกินไปจนไม่มีความสุข แต่ก็ยอมอดทนที่จะไม่มีความสุข

กลับมาที่ชีวิตของผมเอง หากถามว่าเสียของหรือเปล่า ผมตอบได้ว่าไม่เสียของ ผมเรียนรู้วิธีคิดแบบศาสตร์ผสานศิลป์มาตั้งแต่แรก และใช้หลักการนี้ในทุกสายงานที่เปลี่ยน ผลลัพธ์อาจต่างกัน แต่กระบวนการทำงานเหมือนกัน

บรรทัดสุดท้ายก็คงต้องถามผู้อ่านว่า อยากให้ผมออกแบบตึกหรือว่าเขียนหนังสือล่ะ

วินทร์ เลียววาริณ
20-6-25

"Politicians and diapers have one thing in common: they should both be changed regularly… and for the same reason."

(นักการเมืองและผ้าอ้อมมีจุดหนึ่งที่เหมือนกัน มันควรถูกเปลี่ยนสม่ำเสมอ ด้วยเหตุผลเดียวกัน)

มาร์ก ทเวน เป็นนักเขียนที่มีวาจาคมกริบดั่งมีดโกน ชอบด่านักการเมืองเสมอ ดังนั้นประโยคคมๆ ประโยคนี้ ย่อมเป็นเขาพูด ใช่ไหม?

คำตอบคือไม่ใช่

ไม่มีหลักฐานใดเลยที่ชี้ว่านี่เป็นคำพูดของ มาร์ก ทเวน

แต่มันก็ถูกยกมาอ้างต่อมาเรื่อยๆ จนทุกวันนี้

เชื่อว่าเป็นการประดิษฐ์คำของใครสักคนในยุคหลัง แล้วยกให้เป็นคำของ มาร์ก ทเวน

อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามันไม่ใช่คำของ มาร์ก ทเวน แต่เนื้อหาของคำนี้ก็ยังน่าจะถูกนะ... ว่าไหม?

เคี้ยกเคี้ยก

วินทร์ เลียววาริณ
19-6-25

พรุ่งนี้ว่าจะหาเวลาไปดูหนังใหม่ 28 Years Later

เป็นหนังเรื่องที่สามต่อจาก 28 Days Later และ 28 Weeks Later

เรื่องแรกกับเรื่องสามเป็นงานของ Danny Boyle + บทของ Alex Garland

เรื่องแรก 28 Days Later ดีมาก เรื่องที่สอง 28 Weeks Later ธรรมดา เพราะคนทำคนละทีม

เรื่องที่สามใช้ทีมเดียวกับเรื่องแรก จึงต้องไปดู แล้วค่อยมารีวิว

ตอนนี้อ่านรีวิว 28 Days Later ไปพลางก่อน

ส่่วนหนังเรื่อง ซอมบี้ชายแดนเขมร ผมขอผ่านนะ

..............................

[รีวิว 28 Days Later]

หนังเกี่ยวกับซอมบี้ในโลกภาพยนตร์มีมากมายแทบนับไม่ถ้วน จนบางคนจัดซอมบี้เป็นหนังอีกตระกูลหนึ่งไปแล้ว มีความพยายามสร้างความแปลกใหม่ให้งานตระกูลนี้ ทั้งสายทริลเลอร์ สายโรแมนติก ไปจนถึงแนวตลก ฯลฯ

ที่น่าสนใจ เช่น World War Z (2006) การหาต้นตอไวรัสซอมบี้

Zombieland (2009) หนังซอมบี้แนวตลก

Warm Bodies (2010) หนังซอมบี้แนว 'zombie romance'

Kingdom (2019-2020) ซอมบี้สัญชาติเกาหลี เป็นนิยายประวัติศาสตร์พีเรียด เล่นกับประเด็นอำนาจทางการเมือง

แต่หลายปีก่อนหน้านี้ มีหนังเรื่องหนึ่งที่เล่นประเด็นหลุดออกไปทุกราย นั่นคือ 28 Days Later

28 Days Later เป็นงานกำกับของ Danny Boyle เขียนโดย Alex Garland สองคนนี้เคยร่วมงานกันมาก่อนใน The Beach (2000) ต่อด้วยเรื่องนี้ แล้วตามด้วย Sunshine ในปีเดียวกันนั่นเอง

หลังจากนั้น Alex Garland ก็หันไปทำงานกำกับหนังดีหลายเรื่อง เช่น Ex Machina, Annihilation ส่วนใหญ่เป็นไซไฟ

28 Days Later เปิดเรื่องดี เกิดเหตุบางอย่างที่ย้อนแย้งและขันขื่น เมื่อกลุ่มคนองค์กรพิทักษ์สิทธิ์ของสัตว์หวังดีไปปล่อยชิมแปนซีในห้องแล็บของมหาวิทยาลัย แต่กลับปลดปล่อยเชื้อไวรัสในลิงออกไปสู่โลกภายนอก ตามด้วยตัวละครเอกตื่นขึ้นมาจากโคมาเมื่อ 28 วันต่อมา แล้วพบความเปลี่ยนแปลงในโลกภายนอก สร้างความพิศวง ความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น และพาผู้ชมไปผจญภัยตายดาบหน้าด้วยกัน

ขณะที่หนังซอมบี้ทั่วไปเล่นกับความรุนแรงความน่ากลัวของซอมบี้ 28 Days Later กลับเล่นกับความน่ากลัวของคนด้วยกันเอง นี่เป็นจุดหักมุมของเรื่องตระกูลนี้

จุดหักมุมนี้สร้างแรงสะเทือนอารมณ์ และเป็นจุดที่ยกระดับ 28 Days Later ขึ้นมาเป็นงานดีทันที

ใน คหสต. รู้สึกว่าหนังช่วงต้นช้าไปนิด ขณะที่ช่วงท้ายเร็วไปหน่อย แต่โดยรวมมันเป็นหนังที่แรง คอนเส็ปต์ดี มุมมองน่าสนใจ และสดใหม่กว่าหนังซอมบี้จำนวนมาก

เป็นหนังซอมบี้น้อยเรื่องมากที่ทำให้เราต้องขบคิดต่อหลังจากออกจากโรงหนังไปแล้ว เชื้อโรคอยู่ในโลกนี้มาหลายพันล้านปีแล้ว ขณะที่ โฮโม เซเปียนส์ เพิ่งปรากฏตัวบนโลกเมื่อสองแสนปีมานี้เอง แต่สามารถเปลี่ยนแปลงธรรมชาติทั้งโลก บางทีอาจเป็นคนนี่เองที่ก่อให้เกิดเชื้อซอมบี้

แต่ที่สำคัญที่สุดคือ 28 Days Later ทำให้เราต้องมองเปรียบเทียบระหว่างซอมบี้กับคนว่าใครร้ายกว่ากัน

บางทีสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกไม่ใช่เชื้อโรค แต่คือคนด้วยกันนี่เอง

9.5/10

วินทร์ เลียววาริณ
18-6-25