อาจารย์ เรียวคัง ไดกุ (1758-1831) เป็นพระเซนสายโซโต อาศัยอย่างเรียบง่ายสมถะในกระท่อมเล็ก ๆ ที่เชิงเขา ใช้ชีวิตส่วนใหญ่อย่างฤาษี

คำว่า ไดกุ แปลว่า คนโง่ที่ยิ่งใหญ่ และท่านก็มักกระทำหลายเรื่องที่หลายคนคิดว่าโง่เขลา

คืนหนึ่งยามจันทร์กระจ่างฟ้า ขโมยคนหนึ่งแอบเข้าไปในกระท่อมของท่าน และพบว่าไม่มีอะไรให้ขโมย

เรียวคัง ไดกุ กลับมาถึงกระท่อมพอดีและจับขโมยได้ ท่านมองสารรูปยากไร้ของขโมยคนนั้น กล่าวว่า "เจ้าคงเดินทางมาไกลกว่าจะมาเยือนอาตมาถึงที่นี่ จึงไม่สมควรกลับไปมือเปล่า จงเอาเสื้อผ้าของอาตมาไปเป็นของขวัญเถอะ"

ว่าแล้วก็ถอดเสื้อผ้าของตนให้ขโมย

หลังจากขโมยไปแล้ว อาจารย์เซนก็นั่งลงตัวเปลือยเปล่า มองดูจันทร์นอกหน้าต่าง

"ช่างเป็นคนที่น่าสงสารเสียนี่กระไร!..." อาจารย์พึมพำ "...อาตมาอยากมอบพระจันทร์งามดวงนี้ให้เขาไปด้วย!"

.

เรียวคัง ไดกุ เกิดที่จังหวัดเอจิโกะ บ้านมีฐานะดี ฝึกเซนแต่เด็กในวัดโคโช ครั้งหนึ่งอาจารย์เซนนามว่า โคคุซัน มาเยือนวัด จึงขอสมัครเป็นศิษย์ของอาจารย์ผู้นี้ แล้วติดตามอาจารย์ไปพำนักที่วัดเอ็นซึแห่งทามาชิมา ที่นี่เองท่านบรรลุซาโตริ

เมื่ออาจารย์มณภาพ เรียวคัง ไดกุ ก็ลาจากวัดนั้นมา เดินทางไปตามที่ต่าง ๆ ในแผ่นดินนานห้าปี ก่อนกลับมาบ้านเกิดอีกครั้ง

เมื่ออายุราวสี่สิบ ท่านตัดสินใจใช้ชีวิตที่เหลือเป็นฤาษี ไม่เคยใช้ชีวิตในวัดอีก ปลูกกระท่อมเล็ก ๆ ที่เชิงเขา ขอเศษอาหารจากชาวบ้านเพื่อประทังชีวิต

ท่านเป็นคนมีเมตตาสูง รักเด็ก รักธรรมชาติ เป็นคนถ่อมตัวมาก เปี่ยมอารมณ์ขัน เชี่ยวชาญการเขียนบทกวีและอักษร

ท่านเขียนบทกวีว่าด้วยวิถีชีวิตของท่านเองว่า

ข้าฯนั่งเงียบ ๆ ฟังเสียงใบไม้ร่วง
กระท่อมเงียบเหงา
ชีวิตของการสละละทิ้งทุกอย่าง

แน่นอน เรียวคัง ไดกุ ชอบชมจันทร์อย่างยิ่ง ท่านเขียนบทกวีชมจันทร์ไว้หลายบท เช่น

ราตรีหนาวยะเยือก
นั่งคนเดียวในห้องว่างเปล่าของข้าฯ
อวลด้วยควันธูป เบื้องนอกไผ่นับร้อยต้น
บนเตียงวางบทกวีหลายเล่ม
จันทร์ฉายแสงเหนือหน้าต่าง
ทั้งหมู่บ้านอึงอลด้วยเสียงแมลง
มองภาพนี้ ความรู้สึกไม่มีกรอบจำกัด
แต่ไร้คำพูดสักหนึ่งคำ

ชีวิตของท่านผูกพันกับท้องฟ้า ภูเขา เมฆ ดอกไม้ ทุ่งนา ป่า แม่น้ำ สายธาร ป่าไผ่ สังเกตการเปลี่ยนแปลงของมันทุกวัน ท่านชมชอบดูการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล มองใบไม้ที่ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง ในฤดูใบไม้ร่วง ฟังเสียงฝนร่วงหล่นขับกล่อมไพร และเขียนบทกวี   อย่าได้กล่าวว่ากระท่อมของข้าฯไม่มีสิ่งใดที่จะมอบให้
จงมาเยือน แลข้าฯจะแบ่งปันแก่ท่าน
สายลมเย็นที่พัดสู่หน้าต่างข้าฯ

เพราะชีวิตแบบเซนก็เช่นการบรรเลงเพลง การไปถึงจุดจบของเพลงไม่ใช่สิ่งสำคัญเท่าการอาบความรู้สึกทุกท่อนเพลงอย่างทั่วถึง

วินทร์ เลียววาริณ
22-6-25

................................
จาก มังกรเซน และ Mini Zen (เซนฉบับการ์ตูน)
หนังสือหมดเมื่อไร จะไม่ตีพิมพ์ใหม่แล้ว

(ต่อจาก https://www.facebook.com/photo/?fbid=1316599853162036&set=a.208269707328395)

คนไทยก็แปลก ทุกครั้งที่บ้านเมืองวุ่นวาย รัฐบาลง่อนแง่น จะมีข่าวลือเรื่องรัฐประหารเสมอ โดยเฉพาะยุค 40 ปีก่อน

โพสต์ก่อนเล่าถึง พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ ขึ้นมามีอำนาจ ส่วนหนึ่งเพราะพวกยังเติร์ก ก็หนีไม่พ้นต้องเล่ารัฐประหารหลายครั้งที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มนี้

เรื่องต่อไปนี้ก็คือรัฐประหารที่โด่งดังที่สุด และจบแบบหักมุม

เวลาหนึ่งทุ่ม วันที่ ๓๑ มีนาคม ๒๕๒๔ พ.อ. มงคล อัมพรพิสิฏฐ์ อยู่ที่บ้านพักในกรมทหารราบที่ ๑ มหาดเล็กรักษาพระองค์ฯ

พ.อ. มงคลเป็นนายทหารเสนาธิการ ทำงานใกล้ชิดนายกฯ พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ มาตลอด

เขาได้รับโทรศัพท์จาก พ.ท. ไพโรจน์ พานิชสมัย เสียงดังมาตามสายว่า “พี่หมงรีบมาสี่เสาฯเดี๋ยวนี้”

‘สี่เสาฯ’ หมายถึง สี่เสาเทเวศร์ บ้านพักของนายกรัฐมนตรี พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์

พ.อ. มงคลขับรถออกจากบ้านผ่านบ้าน พ.อ. ปรีดี รามสูต ผู้บังคับการกรมทหารราบที่ ๑ ฯ หน้าบ้าน พ.อ. ปรีดีมีรถยนต์จอดเต็ม หน่วยทหารเคลื่อนไหวคึกคัก

สัญชาตญาณของเขาบอกทันทีว่า เกิดรัฐประหาร

ข่าวรัฐประหารลอยไปลอยมาอยู่พักใหญ่แล้ว แต่ไม่มีใครถือเป็นเรื่องจริงจัง แม้แต่ พล.ต. ชวลิต ยงใจยุทธ เจ้ากรมยุทธการก็ไม่เชื่อ

พ.อ. มงคลไปถึงบ้านสี่เสาฯ เห็นรถยนต์จอดหน้าบ้านเต็มไปหมดเช่นกัน ทหารจำนวนหนึ่งคุมพื้นที่ อาวุธพร้อมมือ เมื่อเข้าไปในบ้าน ก็เห็น พล.อ. เปรมคุยกับ พ.อ. มนูญ รูปขจร กับ พ.อ. ประจักษ์ สว่างจิตร สองนายทหารยังเติร์ก

จึงรู้ในนาทีนั้นว่า กลุ่มยังเติร์กก่อรัฐประหาร

................

ตีสองวันที่ ๑ เมษายน ๒๕๒๔ ทหาร ๔๒ กองพันเคลื่อนจากที่ตั้ง เข้ายึดจุดยุทธศาสตร์ต่าง ๆ ในกรุงเทพฯ กำลังบางส่วนแยกไปจับตัว พล.อ. เสริม ณ นคร ผู้บัญชาการทหารสูงสุด พล.ท. หาญ ลีนานนท์ พล.ต. วิชาติ ลายถมยา ไปที่หอประชุมกองทัพบก

มันเป็นรัฐประหารที่ใช้กำลังพลสูงที่สุดในประวัติศาสตร์ไทย เป้าหมายคือโค่นรัฐบาล พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์

กำลังทหารกระจายไปทั่วกรุง ตั้งบังเกอร์ รถถังเตรียมพร้อม

ผู้ก่อการออกแถลงการณ์ที่ไม่ต่างจากรัฐประหารอื่น ๆ ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา และกระบวนการแบบเดิม ๆ คือยกเลิกรัฐธรรมนูญ ยุบสภา

“เนื่องจากสถานการณ์ของประเทศทุกด้านกำลังระส่ำระส่ายและทรุดลงอย่างหนัก เพราะความอ่อนแอของผู้บริหารประเทศ พรรคการเมืองแตกแยก ทำให้เสถียรภาพของรัฐบาลสั่นคลอน จึงเป็นจุดอ่อนให้มีคณะบุคคลที่ไม่หวังดีต่อประเทศเคลื่อนไหว จะใช้กำลังเข้ายึดการปกครองเพื่อเปลี่ยนแปลงการปกครองเป็นแบบเผด็จการถาวร ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยและอยู่รอดของประเทศ คณะปฏิวัติซึ่งประกอบด้วยทหารบก ทหารเรือ ทหารอากาศ ตำรวจ และพลเรือน จึงได้ชิงเข้ายึดอำนาจการปกครองของประเทศเสียก่อน”

ผู้ก่อการคือกลุ่มยังเติร์ก มันจึงเรียกว่ากบฏยังเติร์ก

หัวหน้าคณะรัฐประหารคือ พล.อ. สัณห์ จิตรปฏิมา รองผู้บัญชาการทหารบก ร่วมกับกองกำลังสำคัญคือ จปร. รุ่น ๗ หรือรุ่นยังเติร์ก ทั้งหมดเป็นผู้บังคับบัญชากองกำลังต่าง ๆ ในกองทัพบก ได้แก่ พ.อ. มนูญ รูปขจร (ม.พัน.๔ รอ.), พ.อ. ชูพงศ์ มัทวพันธุ์ (ม.๑ รอ.), พ.อ. ประจักษ์ สว่างจิตร (ร.๒) พ.อ. ชาญบูรณ์ เพ็ญตระกูล (ร.๓๑ รอ.) พ.อ. แสงศักดิ์ มงคละสิริ (ช.๑ รอ.) พ.อ. บวร งามเกษม (ป.๑๑) พ.อ. สาคร กิจวิริยะ (สห.มทบ.๑๑) พ.ท. พัลลภ ปิ่นมณี (ร.๑๙ พล.๙)

ยังเติร์กกลุ่มนี้เคย ‘ยึดอำนาจเงียบ’ ในปี พ.ศ. ๒๕๒๐ ครั้งเมื่อหนุน พล.อ. เกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ เป็นนายกรัฐมนตรี และเมื่อสถานการณ์เปลี่ยน ก็บีบให้ พล.อ. เกรียงศักดิ์ลาออกกลางสภาในปี ๒๕๒๓ แล้วหนุน พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ ขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรี

หลักคิดอาจเป็นว่า ในเมื่อสามารถสร้าง พล.อ. เปรมเป็นนายกฯได้ ก็สามารถยึดคืนได้!

ก่อนเหตุการณ์นี้ ในวันที่ ๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๒๓ กองทัพบกต่ออายุราชการผู้บัญชาการทหารบกให้ พล.อ. เปรมออกไปอีกหนึ่งปี เป็นสถานการณ์เดียวกับที่จอมพลถนอม กิตติขจร ต่ออายุราชการเมื่ออายุครบหกสิบปี

การต่ออายุราชการของ พล.อ. เปรม สร้างความบาดหมางกับ พล.อ. สัณห์ จิตรปฏิมา ที่ดำรงตำแหน่งรองผู้บัญชาการทหารบก หมดสิทธิ์ขึ้นเป็นผู้บัญชาการทหารบก และน่าจะเป็นเหตุผลสำคัญที่ พล.อ. สัณห์ร่วมกับ จปร. ๗ ก่อการรัฐประหาร ก่อการในคืนวันที่ ๓๑ มีนาคม ๒๕๒๔ เวลาสองทุ่ม กลุ่มทหารยังเติร์กนำโดย พ.อ. มนูญ รูปขจร กับ พ.อ.ประจักษ์ สว่างจิตร ยกกำลังทหารปิดล้อมบ้านสี่เสาเทเวศร์ บอก พล.อ. เปรมว่าจะปฏิวัติ

หนังสือ รัฐบุรุษชื่อเปรม บันทึกเรื่องกบฏยังเติร์กไว้ดังนี้

พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ เล่าว่า “เมื่อวันที่ ๓๑ มีนาคม ๒๕๒๔ มนูญกับประจักษ์เขามาหาป๋าที่สี่เสา ประจักษ์เป็นคนบอกว่าจะ ‘ปฏิวัติ’ ถามว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น เขาบอกว่าเพราะกลัวป๋าเอาคนไม่ดีมาเป็นรัฐมนตรี”

‘คนไม่ดี’ ของกลุ่มยังเติร์กหมายถึง พล.ต. สุตสาย หัสดิน กับ ร.ต.ท. ชาญ มนูธรรม ที่ได้เป็นรัฐมนตรีในรัฐบาลเปรม ๒

แต่ไม่มีใครรู้เหตุผลที่แท้จริง ว่าเพราะเรื่องนี้หรือเรื่องการแต่งตั้งโยกย้ายนายทหารประจำปี หรือเรื่อง พล.อ. เปรมต่ออายุราชการหนึ่งปี

พล.อ. เปรมคุยกับ พ.อ. มนูญ รูปขจร กับ พ.อ. ประจักษ์ สว่างจิตร ยังเติร์กตอบว่า “ผมทำเพื่อป๋า และขอเชิญป๋าเป็นหัวหน้าคณะปฏิวัติ”

นายกรัฐมนตรีตอบว่า “ทำไม่ได้หรอก ให้อย่างไรก็ไม่เอาทั้งนั้น... ผมไม่ปฏิวัติหรอก ผมปฏิวัติไม่ได้ และไม่ต้องการปฏิวัติด้วย ขอให้เลิกคิด เลิกทำเสีย หรือไม่งั้นก็ยิงผมให้ตายแล้วปฏิวัติกันไป”

ในห้องนั้นมีทหารมากหน้าหลายตา นั่งคุยกันเหมือนไม่ใช่เรื่องจะปฏิวัติ

หนึ่งในนั้นคือ พล.ต. ชวลิต ยงใจยุทธ

ในปี พ.ศ. ๒๕๒๔ ชวลิต ยงใจยุทธ มียศพลตรี ดำรงตำแหน่งเจ้ากรมยุทธการ ได้ยินข่าวลือเรื่องรัฐประหาร แต่เขาไม่เชื่อ จนตีหนึ่งวันที่ ๑ เมษายน มีคนแจ้งมาว่า “มันแจกปืนกันแล้วนะ” ก็รีบไปที่บ้านสี่เสาฯ

แต่เมื่อไปถึงก็พบว่าฝ่ายก่อการ ‘อารักขา’ บ้านสี่เสาฯไว้หมดแล้ว เมื่อ พล.อ. เปรมรู้ว่า พล.ต. ชวลิตมาถึง ก็เรียกไปคุยด้วยที่ชั้นบน รวมทั้ง พ.ท. สุรยุทธ จุลานนท์

พล.อ. เปรมถาม “จิ๋วจะเอายังไง?”

พล.ต. ชวลิตตอบ “สู้ สู้ครับป๋า”

วินทร์ เลียววาริณ
21-6-25

(โปรดติดตามตอนต่อไป ตอนนี้ขออนุญาตขายยาก่อน)

...................................

ประวัติศาสตร์ที่เราลืม เป็นงานที่ผมโพสต์ให้อ่านฟรีครบทุกตอนมาหลายปีแล้ว แต่หากคิดจะเก็บไว้ในห้องสมุดประจำบ้านให้ลูกหลานอ่าน ก็ต้องรีบ เพราะหนังสือหมดเมื่อไร จะไม่ตีพิมพ์ใหม่แล้ว

ตอนนี้มีโปรโมชั่นพิเศษ คุ้มที่สุด 6 เล่ม 1,000 บาท จากราคาปก 1,605.-
118 เรื่อง = เรื่องละ 8.4 บาท