หมายเหตุ สี่ภพ ออกสู่บรรณพิภพมาหลายวันแล้ว มีผู้อ่านหลายคนวิจารณ์งานชิ้นนี้ ส่วนมากเป็นข้อความสั้นๆ วันนี้ขอนำบทรีวิวยาวๆ ของผู้อ่านท่านหนึ่งมาลงให้อ่านโดยไม่ตัดทอน

ยุคนี้คนไม่ชอบเขียนยาวๆ แต่ในยุค 30 ปีก่อน การรีวิวหนังสือยาวๆ เป็นเรื่องปกติ บางทีคนอ่านบทวิจารณ์แล้วไม่เห็นด้วย ก็รีวิวซ้อนรีวิว

เป็นวัฒนธรรมวรรณวิจารณ์ที่ไม่ค่อยเห็นแล้วในยุคนี้

ก็แค่จะบอกว่า ใครอยากรีวิว สี่ภพ เป็นเรื่องเป็นราว ก็เชิญ ถ้าเหมาะสมและเนื้อหามีประโยชน์ ผมก็จะขอนำมาโพสต์ให้อ่าน

เอาละ เข้าสู่รีวิว(ยาว)แรก

..........................

รีวิว สี่ภพ #1

โดย วิศวกรรีพอร์ต

ดูเผิน ๆ เหมือนนิยายจีนกำลังภายใน แต่ไม่ใช่

ความจริงคือนิยายไซไฟ (Sci-Fi) ที่ใช้ฉากบู๊ลิ้ม

ผมกำลังพูดถึงนิยายเรื่อง ‘สี่ภพ’ ที่เขียนโดยคุณวินทร์ เลียววาริณ

นิยายเรื่องนี้มีที่มาที่น่าสนใจ คือเมื่อปี พ.ศ. 2545 คุณวินทร์เขียนบทความลงในมติชนสุดสัปดาห์ว่า ตอนนี้มีนิยายจีนกำลังภายในเรื่องใหม่ที่กำลังมาแรงในฮ่องกง

นิยายเรื่องนั้นชื่อว่า เป่ย-หนาน-ตง-ซี (แปลไทยว่า เหนือ-ใต้-ออก-ตก)

เรื่องราวคือตัวเอกเผลอฝึกวิชาโดยบังเอิญ แต่วิชานี้มีผลข้างเคียงทำให้เจ็บปวดทั่วร่าง ต้องเดินทางขึ้นเหนือ เพราะถ้าเดินทางไปทิศอื่นจะเจ็บปวดจนทนไม่ได้

ทำไมต้องเดินทางไปทิศเหนือ เมื่อไปทิศเหนือแล้วจะพบอะไร คำตอบคือต้องอ่านเอง

เป่ย-หนาน-ตง-ซี ได้รับการกล่าวขวัญเป็นอย่างมาก เพราะเป็นนิยายจีนที่แหวกแนว เดินเรื่องลึกล้ำ แม้แต่กิมย้งยังยกนิ้วให้

ข่าวดีคือ น. นพรัตน์ กำลังแปลเป็นไทย คาดว่าจะได้อ่านในอีกไม่นาน

ข่าวร้ายคือ นี่เป็นเรื่องอำ!

ใช่ คุณวินทร์เขียนเรื่องนี้มาอำคน เป็นงานเขียนแนวทดลอง

แต่คนอ่านไม่อำด้วย ถามไปยังคุณ น.นพรัตน์ ว่าเมื่อไรจะแปลเสร็จ!

เมื่อเสียงเรียกร้องหนักขึ้น คุณวินทร์จึงตัดสินใจเขียนเรื่องนี้จริง ๆ กะให้เป็นผลงานเรื่องใหญ่ชิ้นสุดท้าย (คุณวินทร์อายุเกือบ 70 ปีแล้ว)

แม้จะวางโครงเรื่องตั้งแต่ตอนอำ แต่เรื่องราวมีรายละเอียดเยอะมาก คุณวินทร์จึงใช้เวลาเขียนนานถึง 5 ปี

สุดท้ายกลายเป็นหนังสือ 6 เล่ม 5 เล่มเป็นนิยาย อีก 1 เล่มเป็นเบื้องหลังการทำงาน

เมื่อเปิดให้สั่งพรีออเดอร์ ผมจึงกดสั่งแบบไม่ต้องคิด

แต่เมื่ออ่านเล่มแรกจบ รู้สึกผิดหวัง คือเรื่องราวคล้ายนิยายของกิมย้งมากเกินไป มีเรื่องราวที่คล้าย กระบี่เย้ยยุทธจักร และ ดาบมังกรหยก มีฝ่ายธัมมะ มีพรรคมาร มีหัวหน้าพรรคมาร มีคัมภีร์ยุทธ์ที่ทุกคนต่างแย่งชิง

พออ่านเล่มสองดึขึ้นบ้าง เพราะเป็นการผจญภัยของพระเอกและนางเอก แต่ก็มีกลิ่นอายคล้าย มังกรหยก ภาคก๊วยเจ๋ง

พออ่านเล่มสามเท่านั้นแหละ ถึงรู้ว่ากลิ่นอายของนิยายกิมย้งไม่ใช่เนื้อหาสำคัญเลย มันลึกล้ำและซับซ้อนกว่านั้นมาก (ขอไม่สปอยล์)

เรื่องราวเข้มข้น รู้ตัวอีกทีวันนั้นก็ไม่เป็นอันทำอะไร (นอกจากอ่านนิยาย)

ขอให้คำแนะนำว่า จำชื่อตัวละครทุกตัวให้ดี เพราะมีความสำคัญ

ตัวละครกีกี้ที่โผล่มาฉากเดียวตาย กลับมีบทบาทอย่างไม่น่าเชื่อ

เรื่องราวบางอย่างที่ไม่รู้จะเขียนทำไม กลับโยงใยและกลายเป็นโซ่ที่ผูกไปยังเรื่องราวหลัก

ตัวละครมีเยอะ แต่ทุกตัวมีความสำคัญ จะขาดตัวใดตัวหนึ่งไปไม่ได้

ถ้าทำแผงผังความสัมพันธ์ตัวละคร แผงผังนั้นคงโยงใยยิ่งกว่าใยแมงมุม แถมเป็นใยแมงมุมที่มีสี่ชั้นอีกต่างหาก

มีข้อเสียไหม

ผมคิดว่ามี 2 ข้อคือ

1. พระเอกเสียท่าง่ายเกินไป

ด้วยความที่ต้องให้พระเอกมีประสบการณ์พิสดารหรือเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องราวบางอย่าง พระเอกจึงต้องเสียท่า แต่เสียท่าง่ายเกินไป มุขที่เห็นประจำคือโดนยาพิษ โดนยาสลบ หรือไม่ก็โดนหลอก จนผมคิดในใจ “ทำไมเมิงโง่งี้”

2. ฉากเล่าเรื่องเยอะเกินไป

ด้วยความที่เรื่องราวเกี่ยวพันกับหลายชั่วอายุคน ทั้งรุ่นลูก รุ่นพ่อ รุ่นปู่ ไปจนถึงเมื่อ 800 ปีก่อน ทำให้การรู้ความจริงในกาลก่อนต้องทำผ่านการเล่า จึงมีฉากที่ตัวละครเล่าเรื่องเยอะมาก และอาจมากเกินไป จนรู้สึกว่าอยากรับรู้ผ่านฉากที่เกิดขึ้นจริงกับตัวละครนั้น ๆ มากกว่า

ส่งท้าย

โดยรวมแล้วชอบมาก นอกจากชอบความเป็นไซไฟ ยังชอบหลักวิทยายุทธ์

วิทยายุทธ์ในเรื่องผสมผสานหลักฟิสิกส์ ใส่แนวคิดเรื่อง space-time รวมทั้งมิติที่ 5 เข้าไปด้วย

ใช่ มันลึกล้ำ เหมือนอ่านตำราฟิสิกส์ผ่านนิยายกำลังภายใน

ที่ชอบมากคือฉากจบ เป็นฉากจบที่สวยงาม สวยจนคิดว่าจบดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว

ปิดหนังสือด้วยความอิ่มเอมใจ ดีใจที่ได้อ่าน และจะกลับมาอ่านใหม่แน่นอน

จะเก็บรายละเอียดให้หมด ตัวละครจะกีกี้แค่ไหน ผมจะเก็บให้ครบทุกเม็ดเลย

กันยายน 2568

เช้าวันนี้ผมเดินผ่านถนนสายหนึ่ง เห็นป้ายเรื่องล็อกล้อ สะกด "ล๊อคล้อ"

เห็นแล้วหงุดหงิด สมองก็คิดพล็อตออกมาได้เลยตอนนั้น

กะว่าทำเป็นชุดใหม่ ชื่อ ศาลภาษา ไว้สอนเรื่องการใช้ภาษาไทยที่ถูก

พยายามสอนเรื่องการใช้ภาษามาหลายวิธีแล้ว ส่วนมากจะตรงไปตรงมา ซีรีส์นี้จะเป็น edutainment อีกรูปหนึ่ง

ถ้าทำเป็นซีรีส์หนังก็น่าจะหานักแสดงแต่งตัวแบบเปาบุ้นจิ้น มีเครื่องประหารความไม่รู้หลายแบบวางเรียงโชว์เพื่อขู่

น่าจะสนุกดี

กระทรวงศึกษาน่าจะรับเป็นเจ้าภาพนะ คล้ายๆ รายการ 'ภาษาไทยวันละคำ' ในสมัยก่อน

จาม่ายทามหรา ควนทามนะ ว่ามั๊ยค่ะ ทามรายการให้มันฟินมันปังปายเรย ไม่แอ๊บแบ๊วหลอกเตง รับรองดีจุงเบย

วินทร์ เลียววาริณ
29-9-25

เจ้าหน้าที่ศาลเอ่ย "ทุกคนยืนขึ้น ท่านผู้พิพากษา อักขรา ภิภาษะ จะตัดสินคดีในวันนี้"

ผู้พิพากษา อักขรา ภิภาษะ เป็นชายวัยหกสิบ ท่าทางคงแก่เรียน ผมขาวเทาและแว่นตากรอบกระทำให้ท่านดูน่าศรัทธา ท่านนั่งลง แล้วทำสัญญาณมือให้ทุกคนในศาลนั่งได้

ท่านเอ่ย "วันนี้เป็นคดีระหว่างนายสวน แสงบุญจรัส ยื่นฟ้องเจ้าหน้าที่ตำรวจที่จับเขาข้อหาจอดรถในที่ห้ามจอด เจ้าหน้าที่ตำรวจว่าอย่างไร?"

เจ้าหน้าที่ตำรวจลุกขึ้นกล่าว "ข้าแต่ศาลที่เคารพรักและศรัทธา..."

"พูดสั้นๆ ก็พอ ไม่ต้องลากยาว"

"สั้นๆ ก็พอ ไม่ต้องลากยาว"

"ผมหมายถึงพูดสั้นๆ"

"สั้นๆ"

ผู้พิพากษา อักขรา ภิภาษะ ถอนหายใจยาว กล่าวว่า "เอาเถอะ ว่าต่อก็แล้วกัน"

เจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าว "ข้าแต่ศาลที่เคารพรักและศรัทธา เมื่อวันที่ 13 เดือนที่แล้ว นายสวน แสงบุญจรัส ผู้นี้จอดรถในที่ห้ามจอดที่หน้า สน. ของกระผม จุดนั้นมีป้ายของทางการปิดไว้ชัดเจนว่า 'ห้ามจอด มิฉะนั้นเจ้าหน้าที่จะล๊อคล้อ' ปรากฏว่านายสวนจอด กระผมจึงเข้าทำการล็อคล้อ แต่นายสวนขัดขืน บอกว่าเขาไม่ผิด และฟ้องกระผมกลับ"

ผู้พิพากษากล่าว "ไหน ขอดูภาพป้ายหน่อยซิ"

เจ้าหน้าที่ตำรวจฉายภาพป้ายห้ามจอดขึ้นจอ มันเขียนว่า 'ห้ามจอด มิฉะนั้นเจ้าหน้าที่จะล๊อคล้อ' อย่างชัดเจน

ผู้พิพากษา อักขรา ภิภาษะ ถามเจ้าหน้าที่ตำรวจ "ใครเป็นคนทำป้ายนี้?"

"กระผมเองครับ กระผมเขียนแล้วให้ช่างทำป้ายไปปิด"

"งั้นก็ชัดเจนแล้วว่านายสวน แสงบุญจรัส ไม่ผิด เขามีสิทธิ์จอดรถตรงนั้น คุณไม่มีสิทธิ์ไปล็อคล้อรถของเขา"

"แต่ป้ายบอกชัดแล้ว"

"ป้ายของคุณไม่ได้บอกว่าจะ 'ล็อค' ล้อ ป้ายของคุณบอกว่า จะ 'ล๊อค' ล้อ สะกดด้วยไม้ตรี ล. ลิงเป็นอักษรต่ำ ไม่มีรูปตรี คำว่า 'ล๊อค' ไม่มีในภาษาไทย จึงไม่มีความหมายใดๆ ดังนั้นศาลขอตัดสินว่านายสวน แสงบุญจรัส ไม่ผิด และตรงกันข้าม ศาลขอลงโทษเจ้าหน้าที่ตำรวจ"

"ลงโทษยังไงครับ?"

"ให้คัดลายมือคำว่า 'ล็อค' หนึ่งร้อยหน้า หน้าละสิบแถว จะได้หลาบจำ และใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องสักที เลิกศาล"

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

วินทร์ เลียววาริณ
29 กันยายน 2568

ตามมาตรฐานโลก วันจันทร์จัดเป็นวันทำงานวันแรกของสัปดาห์

เป็นวันนรกในสายตาของหลายคน

แต่บางทีมันอาจมีความหมายเตือนเราทางอ้อมว่า ทำไมเราเลือกจันทร์เป็นตัวแทนวันแรก

บางทีมันอาจอยากบอกเราว่า เราสามารถมองวันนี้เป็นวันจันทร์กระจ่างฟ้า เป็นวันจันทร์ข้างแรม หรือวันจันทร์ที่ถูกราหูกลืนกิน

อยู่ที่เราเลือกจะมอง

และเปลี่ยนวันจันทร์วันเดียวกันนี้เป็นวันจันทร์ที่งดงาม

ความยาวของวันจันทร์คือ 24 ชั่วโมง = 1,440 นาที

จะว่ายาวก็ยาว จะว่าสั้นก็สั้น

มองให้ยาวก็ยาว มองให้สั้นก็สั้น

มองให้ทุกข์ก็ทุกข์ มองให้ไม่ทุกข์ก็ไม่ทุกข์

เข้าใจแล้วนะ

วันนี้ไม่บ่นว่าวันจันทร์เป็นวันนรกอีกใช่ไหม?

ยิ้ม ๆ ไว้ แป๊บเดียววันอังคารก็มาแล้ว 

 ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับวันใหม่

วินทร์​ เลียววาริณ
29-9-25

วันนี้ขอเสนอศัพท์ใหม่ในโลก geopolitics

snapback

แปลว่าตีกลับ

ในที่นี้และในวันนี้หมายถึงการเริ่มแซงชั่นประเทศอิหร่านอีกรอบ

อิหร่านทำสถิติหมายเลข 1 ประเทศที่โดนแซงชั่นมากครั้งที่สุดในโลก แต่ไปเสียแชมป์ให้รัสเซียตอนบุกยูเครน

ทุกครั้งที่โดนแซงชั่น เศรษฐกิจอิหร่านล้มลุกคลุกคลาน ชาวอิหร่านหาซื้อข้าวของยาก เดือดร้อนทั้งประเทศ

เมื่อวานนี้ที่สหประชาติ มติจากชาติตะวันตก สหรัฐฯ อังกฤษ ฝรั่งเศส เยอรมนี ตกลงให้เริ่มแซงชั่นอิหร่านรอบใหม่ หรือ snapback

ข้อหาคืออิหร่านยังไม่เลิกทำอาวุธนิวเคลียร์ และโจมตีอิสราเอลในสงคราม 12 วัน

(เอ้อ! ถ้าจำไม่ผิดอิสราเอลเป็นคนถล่มอิหร่านก่อน!)

รัสเซียกับจีนพยายามวีโต snapback ครั้งนี้ โดยขอให้เลื่อนไปก่อน แต่ไม่สำเร็จ

การแซงชั่นจึงเริ่มแล้ว ณ บัดนาว (00:00 GMT วันอาทิตย์ที่ 28 กันยายน)

แล้วจะเกิดอะไรขึ้น?

ข้อแรกคือ snapback ครั้งนี้จะส่งอิหร่านไปสู่อ้อมอกของจีนและรัสเซียอย่างรวดเร็ว

ข้อที่สอง โอกาสที่อิหร่านจะเลิกคิดทำอาวุธนิวเคลียร์น่าจะใกล้ศูนย์ เพราะรู้ดีว่า เมื่อไม่มีอาวุธนิวเคลียร์ ก็ไม่มีอำนาจต่อรอง

มองไปที่น้องคิม ณ เกาหลี ก็เห็นชัดว่ามีนิวเคลียร์ดีกว่ามีโอลด์เคลียร์

เพราะเราอยู่ในโลกที่ประเทศที่มีอาวุธเหนือกว่าเขียนกติกา และเปลี่ยนกฎได้ทุกเมื่อ

มันเป็นเช่นนั้นเอง

วินทร์ เลียววาริณ
28-9-25