ช่วงนี้ใกล้ปีใหม่แล้ว ถ้าเป็นเมืองไทยเมื่อ 40-50 ปีก่อน ชาวบ้านชาวเมืองมีธรรมเนียมส่ง ส.ค.ส. ให้กัน มีแบบให้เลือกมากมาย

เมื่อผมเป็นเด็ก ในห้วงยามใกล้ปีใหม่ ผมชอบเดินไปดูแผงบัตร ส.ค.ส. ที่ร้านหนังสือแพร่วิทยา หาดใหญ่ เป็นช่วงที่ทางร้านวางบัตร ส.ค.ส. จำนวนมาก รูปไร่นา ควาย เด็กเป่าขลุ่ย ชาวประมง รูปธรรมชาติต่างๆ อาทิตย์ขึ้น อาทิตย์ตก รูปซานตาคลอส ทุ่งหิมะ เลื่อน กวาง เรือสุพรรณหงส์ ฯลฯ รูปโรยกากเพชร รูปสามมิติ ไปจนถึงรูปวาดด้วยมือ หลากหลายจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นร้านในต่างจังหวัด

ส.ค.ส.เหล่านั้นราคาตั้งแต่สองสลึงไปจนถึงหลายบาท แต่เด็กคนนี้ไม่มีปัญญาซื้อ

ผมชอบดูภาพเหล่านั้นมาก รู้สึกตื่นตาตื่นใจ และบ่อยครั้งก็จำแบบ แล้วมาวาดเองที่บ้าน

เป็นภาพความสุขของชีวิตวัยเด็กที่โลกทั้งใบกว้างเพียงถนนไม่กี่สาย

สมัยเด็กผมวาดรูป ส.ค.ส. เชยๆ แบบนี้ส่งให้เพื่อนๆ

ทุกครั้งที่นึกถึงความสุขวัยเด็ก แผงขาย ส.ค.ส. เป็นหนึ่งในภาพความทรงจำที่ปรากฏขึ้นเสมอ

เดี๋ยวนี้ไม่มีบรรยากาศนั้นอีกแล้ว อาจเพราะเราเข้าสู่ยุค digital greeting cards บัตรอวยพรที่ีพิมพ์บนกระดาษมีให้เลือกน้อยลงๆ ผมไม่เคยเห็นรูปวาดทุ่งนา เด็กเลี้ยงควายมานานแล้ว

ในยุคแห่งไอคอนใหม่ๆ ระดับโลก รูปทุ่งนา ควาย ชาวประมง อาจจะเชยไปแล้ว

รู้ว่าโลกเปลี่ยนไป แต่บางครั้งก็รู้สึกอาลัย

อายุมากขึ้น ผมส่งบัตรอวยพรกระดาษลดลงเรื่อยๆ

ผมไม่ชอบบัตรดิจิทัล ไม่ใช่เพราะปฏิเสธความเปลี่ยนแปลง แต่ไม่ชอบความสำเร็จรูปของมัน

อายุมากขึ้น ผมชอบความโบราณแบบเดิมมากขึ้น ชอบข้อความเชยๆ เช่น “ในวาระดิถีขึ้นปีใหม่ ขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัย อวยพรให้คุณประสบความสุขความเจริญ...”

ตามด้วย “Merry Christmas & Happy new year.”

เชยแต่ชอบ!

นี่เป็นอาการของคนแก่ชัดๆ

เป็นอาการที่เรียกว่าโหยหาอดีต - nostalgia

รู้ว่าโลกเปลี่ยนไป แต่บางครั้งก็รู้สึกอาลัยโลกเดิม

ป.ล. รูปที่นำมาลงเป็นผลงาน ส.ค.ส. ของผมในวัยนักเรียน

วินทร์ เลียววาริณ
15 ธันวาคม 2568

จะมีนักร้องสักกี่คนที่เราสามารถฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่านานหลายสิบปี และจะมีนักร้องสักกี่คนที่คนทั่วโลกสามารถฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่านานหลายสิบปี

ปีนี้ครบ 30 ปีการจากไปของเติ้งลี่จวิน (鄧麗君 Teresa Teng)

นักร้องเสียงสวรรค์จากโลกไปตอนที่กำลังรุ่งสุดขีด ที่เชียงใหม่ เมืองไทยนี่เอง

ไม่ว่าเป็นคนจีนแผ่นดินไหน มุมไหนของโลก ก็ฟังเพลงของเธอ แม้แต่คนยุโรปหลายประเทศชอบฟังเพลงของเธอ คนรัสเซียก็ชอบ จนมีสแตมป์รูปเติ้งลี่จวิน

ผมจำไม่ได้แล้วว่าฟังเพลงของเติ้งลี่จวินครั้งแรกเมื่อไร น่าจะเป็นช่วงที่ไปทำงานที่สิงคโปร์ในยุค 1980

ผมฟังเพลงที่เธอร้องบ่อย เพราะไพเราะแทบทุกเพลง เสียงโซปราโนของเธออ่อนหวาน ละลายวิญญาณ ไม่ว่าเธอเปล่งเนื้อเพลงด้วยภาษาจีนหรือญี่ปุ่น หรืออังกฤษ ก็มีเสน่ห์

ผ่านไปสามสิบปี ผมก็ยังฟังเพลงของนางฟ้าคนนี้อยู่ มันกลายเป็นอมตะไปแล้ว แม้แต่ฝรั่งยังเล่นเพลงของเธอ

เติ้งลี่จวินเป็นที่รู้จักทั่วเอเชียจริงๆ ตั้งแต่ที่ไต้หวันประเทศบ้านเกิดของเธอ จีนแผ่นดินใหญ่ ฮ่องกง สิงคโปร์ ญี่ปุ่น เวียดนาม ไทย

เธอบันทึกเสียงเพลงไว้ราว 1,700 เพลง ในระยะเวลาสามสิบปี เป็นนักร้องที่ทำให้เพลงจีนฮิตจริงๆ

เพลงดังๆ เช่น จันทราแทนหัวใจฉัน (月亮代表我的心) กลายเป็น signature song เพลงหนึ่งของเธอไปแล้ว

คนญี่ปุ่นก็รักเพลงของเธอ เธอร้องทั้งเพลงจีนและเพลงญี่ปุ่น

เติ้งลี่จวินเป็นตัวอย่างของมนุษย์ที่พิสูจน์ว่าคนมุมต่างๆ ของโลกสามารถเชื่อมเข้าด้วยกันได้ เสียงเพลงของเธอพิสูจน์ว่าโลกไม่มีเส้นพรมแดนจริงๆ

หากเสียงเพลงของคนคนหนึ่งสามารถเชื่อมโลกได้ ย่อมพิสูจน์ว่าความขัดแย้งในโลกสามารถรักษาได้

หรือไม่ใช่?

วินทร์ เลียววาริณ
14-12-25

ไรอัน จอห์นสัน ผู้กำกับที่สอบไม่ผ่านจากหนัง Star Wars ตอน The Last Jedi แต่กลับสอบผ่านในหนังนักสืบชุด Knives Out

Knives Out เป็นหนังแนว ‘whodunit’ ซึ่งเป็นตระกูลหนังฆาตกรรมแบบหนึ่ง

ตามขนบนิยายฆาตกรรม ‘whodunit’ จะบอกให้ผู้อ่านหรือผู้ชมรู้ว่าเกิดคดีฆาตกรรมในที่เกิดเหตุ อาจเป็นบ้าน คฤหาสน์ หรือรถไฟ ฯลฯ ทุกคน ณ ที่เกิดเหตุจะเป็นผู้ต้องสงสัย จากนั้นนักสืบเอกของเรื่องจะคลี่คดี แทบจะถือเป็นขนบว่า ในตอนท้ายเรื่องผู้ต้องสงสัยทุกคนจะนั่งรวมกัน แล้วนักสืบของเราก็จะเฉลยว่าใครเป็นฆาตกร

เป็นที่มาของวลี whodunit (= who's done it ใครเป็นคนฆ่า)

Knives Out ตอนแรก สนุก นักสืบหลักของเรื่องคือ Benoit Blanc (แดเนียล เครก)

ภาคสองตามมาติดๆ ชื่อเรื่อง Glass Onion: A Knives Out Mystery สู้ภาคแรกไม่ได้ เพราะต้องอาศัยความบังเอิญในการเดินเรื่อง

ในการเขียนนิยายตระกูลนี้ ต้องไม่มีความบังเอิญ ทุกจุดต้องมีเหตุผลว่าทำไมอยู่ตรงนั้น

ก็มาถึงภาค 3 เพิ่งเข้า Netflix เมื่อวานนี้

ชื่อ Wake Up Dead Man

ข่าวดี เรื่องนี้ดีกว่าภาค 2 สูสีกับภาค 1 แต่ภาค 1 ดีกว่า

หนังสนุกมาก จับเราอยู่ตั้งแต่เปิดเรื่อง จังหวะหนังไหลดีตลอด

ปัญหาของ Wake Up Dead Man คือท่อนจบต้องอาศัยคำสารภาพของตัวละครมาเฉลย

นี่เป็นปัญหาของเรื่องที่มีพล็อตซับซ้อนมากๆ เช่นเรื่องนี้ ซึ่งการให้ตัวละครนักสืบเฉลยจุดที่เขาไม่มีทางรู้ได้ เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของตัวละครคนหนึ่งในอดีตกาล ย่อมทำไม่ได้ จึงจำเป็นต้องพึ่งทางลัด

หนังบันเทิง มีความบังเอิญและลักลั่นประปราย นอกเหนือจากนั้น ก็ถือว่าเรื่องนี้สอบผ่าน

ให้คะแนนแค่นี้ก็แล้ว gun เพราะต่ำกว่านี้ ก็ heart bad go หน่อย

8.5/10
Netflix

วินทร์ เลียววาริณ 
13-12-25

วินทร์ เลียววาริณ รวมบทรีวิวหนังจำนวนหลายร้อยเรื่องในหนังสือใหม่ บ้าหนัง 1-4 มีจำหน่ายในรูปอีบุ๊คที่เว็บไซต์ winbookclub.com และที่ MEB (คีย์คำว่า วินทร์ เลียววาริณ)

(มาตรการให้คะแนนของ วินทร์ เลียววาริณ : ความคิดสร้างสรรค์ + สาระ + ศิลปะการเล่าเรื่อง)