• วินทร์ เลียววาริณ
    1 วันที่ผ่านมา

    ช่วงนี้ใกล้ปีใหม่แล้ว ถ้าเป็นเมืองไทยเมื่อ 40-50 ปีก่อน ชาวบ้านชาวเมืองมีธรรมเนียมส่ง ส.ค.ส. ให้กัน มีแบบให้เลือกมากมาย

    เมื่อผมเป็นเด็ก ในห้วงยามใกล้ปีใหม่ ผมชอบเดินไปดูแผงบัตร ส.ค.ส. ที่ร้านหนังสือแพร่วิทยา หาดใหญ่ เป็นช่วงที่ทางร้านวางบัตร ส.ค.ส. จำนวนมาก รูปไร่นา ควาย เด็กเป่าขลุ่ย ชาวประมง รูปธรรมชาติต่างๆ อาทิตย์ขึ้น อาทิตย์ตก รูปซานตาคลอส ทุ่งหิมะ เลื่อน กวาง เรือสุพรรณหงส์ ฯลฯ รูปโรยกากเพชร รูปสามมิติ ไปจนถึงรูปวาดด้วยมือ หลากหลายจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นร้านในต่างจังหวัด

    ส.ค.ส.เหล่านั้นราคาตั้งแต่สองสลึงไปจนถึงหลายบาท แต่เด็กคนนี้ไม่มีปัญญาซื้อ

    ผมชอบดูภาพเหล่านั้นมาก รู้สึกตื่นตาตื่นใจ และบ่อยครั้งก็จำแบบ แล้วมาวาดเองที่บ้าน

    เป็นภาพความสุขของชีวิตวัยเด็กที่โลกทั้งใบกว้างเพียงถนนไม่กี่สาย

    สมัยเด็กผมวาดรูป ส.ค.ส. เชยๆ แบบนี้ส่งให้เพื่อนๆ

    ทุกครั้งที่นึกถึงความสุขวัยเด็ก แผงขาย ส.ค.ส. เป็นหนึ่งในภาพความทรงจำที่ปรากฏขึ้นเสมอ

    เดี๋ยวนี้ไม่มีบรรยากาศนั้นอีกแล้ว อาจเพราะเราเข้าสู่ยุค digital greeting cards บัตรอวยพรที่ีพิมพ์บนกระดาษมีให้เลือกน้อยลงๆ ผมไม่เคยเห็นรูปวาดทุ่งนา เด็กเลี้ยงควายมานานแล้ว

    ในยุคแห่งไอคอนใหม่ๆ ระดับโลก รูปทุ่งนา ควาย ชาวประมง อาจจะเชยไปแล้ว

    รู้ว่าโลกเปลี่ยนไป แต่บางครั้งก็รู้สึกอาลัย

    อายุมากขึ้น ผมส่งบัตรอวยพรกระดาษลดลงเรื่อยๆ

    ผมไม่ชอบบัตรดิจิทัล ไม่ใช่เพราะปฏิเสธความเปลี่ยนแปลง แต่ไม่ชอบความสำเร็จรูปของมัน

    อายุมากขึ้น ผมชอบความโบราณแบบเดิมมากขึ้น ชอบข้อความเชยๆ เช่น “ในวาระดิถีขึ้นปีใหม่ ขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัย อวยพรให้คุณประสบความสุขความเจริญ...”

    ตามด้วย “Merry Christmas & Happy new year.”

    เชยแต่ชอบ!

    นี่เป็นอาการของคนแก่ชัดๆ

    เป็นอาการที่เรียกว่าโหยหาอดีต - nostalgia

    รู้ว่าโลกเปลี่ยนไป แต่บางครั้งก็รู้สึกอาลัยโลกเดิม

    ป.ล. รูปที่นำมาลงเป็นผลงาน ส.ค.ส. ของผมในวัยนักเรียน

    วินทร์ เลียววาริณ
    15 ธันวาคม 2568

    1
    • 0 แชร์
    • 15

บทความล่าสุด