เมื่อ 31 ปีก่อน มีเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งปรากฏบนหน้านิตยสารไทยเล่มหนึ่ง ชื่อเรื่อง กุหลาบสีแดงกับเที่ยวบินสุดท้าย ใต้ชื่อเรื่องพิมพ์ว่า "แปลโดย วินทร์ เลียววาริณ"

ผมก็แปลงานฝรั่งด้วยหรือ? หามิได้ มันเป็นเรื่องที่ผมเขียนเอง แต่คนคัดเลือกต้นฉบับหรือบรรณาธิการอาจคิดว่า เรื่องนี้ไม่ใช่คนไทยเขียนแน่

กุหลาบสีแดงกับเที่ยวบินสุดท้าย เป็นเรื่องสั้นไซไฟ ฉากอวกาศ ตัวละครเป็นชาวตะวันตก มองเผินๆ ก็น่าจะเป็นเรื่องที่ฝรั่งเขียน

เป็นกรอบคิดว่า คนไทยก็ต้องเขียนเรื่องไทยๆ

ดังนั้นจึงไม่ค่อยแปลกใจที่เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ผมบอกว่าจะเขียนนิยายจีนกำลังภายใน บางคนปรามว่าอย่าเขียน เพราะคนไทยจะไปเขียนเรื่องจีนสู้คนจีนได้อย่างไร บางคนก็อาจลังเล เพราะไม่แน่ใจว่าคนไทยเขียนงานสายนี้ได้

นี่ก็เป็นกรอบคิดว่า ผมจะเขียนเรื่องแข่งกับคนจีน หามิได้ ผมแค่ทำโครงการสนุกๆ รำลึกอดีตโครงการหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้แข่งกับใคร

เอาละ เราอาจต้องสำรวจดูวงการวรรณกรรมว่ามีกรณีแบบนี้บ้างไหม

คำตอบคือมากมาย!

กามนิต นวนิยายอิงพระพุทธศาสนา เขียนโดยชาวเดนมาร์ก และเขียนได้ดีด้วย

สิทธารถะ เขียนโดยชาวเยอรมัน ตัวละครเป็นอินเดีย มีพระพุทธเจ้าด้วย

สองเรื่องนี้สุดยอด!

เรื่อง ตัวจึงตายเพราะได้เมียฝรั่ง เรื่องของคนไทย เขียนโดยชาวอังกฤษ

เรื่อง โชกุน เกี่ยวกับญี่ปุ่น เขียนโดยคนอังกฤษ

The Remains of the Day เรื่องคนอังกฤษ เขียนโดยคนญี่ปุ่น

เรื่อง ดาวซานถี่ เขียนโดยคนจีน สร้างเป็นหนังฝรั่ง

มาเทียบโลกนิยายจีนกำลังภายในบ้าง อุนสุยอัน คนเขียน พยากรณ์ประกาศิต ก็ไม่ใช่คนจีนแผ่นดินใหญ่ หรือฮ่องกง เป็นคนมาเลย์

นี่บอกว่าเรื่องจะดีหรือไม่ ต้องวัดกันที่เนื้อผ้า วัดที่ค่าของงาน ไม่ใช่สัญชาติของนักเขียน

โชคดีที่ไม่ทุกเรื่องของผมที่เขียนเรื่องฝรั่งแล้วถูกปิดป้าย "แปลโดย วินทร์ เลียววาริณ"

เรื่องสั้นไซไฟ The Other Side of the Black Hole ของผม ตัวละครเป็นชาวตะวันตก เมื่อลงในนิตยสารไซไฟเยอรมัน ก็พิมพ์ว่า "เขียนโดย วินทร์ เลียววาริณ"

วินทร์ เลียววาริณ
18-10-25

...............

สี่ภพ เป็นนิยายจีนกำลังภายใน+ไซไฟ ผลงาน 5 ปีของ วินทร์ เลียววาริณ

จำหน่ายในงานหนังสือและทางออนไลน์
งานหนังสือบูธ F-21 (ราคา 2,300.- ถ้ารับกลับเอง)

ปราชญ์กรีก Heraclitus กล่าวว่า “ไม่มีผู้ใดก้าวลงแม่น้ำสายเดิมซ้ำสองครั้ง เพราะมันมิใช่แม่น้ำสายเดิม และเขาก็ไม่ใช่คนเดิม”

เคยถามตัวเองบ้างไหมว่า เราเปลี่ยนไปแค่ไหน ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวันนี้

เราในวัยเด็กกับเราในวัยโตก็มีโลกทัศน์ต่างกัน เพราะความรู้ ประสบการณ์ชีวิต หล่อหลอมให้ต่างกัน

เราเป็นคนเดิมที่ไม่เหมือนเดิม

ในงานหนังสือรอบนี้ มีผู้อ่านไม่น้อยไม่รู้ว่า สี่ภพ เป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร ทำไมอยู่ดีๆ นึกเขียนเรื่องแนวนี้

ก็ขอเล่าซ้ำหน่อย ท่านที่รู้แล้ว ก็ข้ามไปได้

ราวปี พ.ศ. ๒๕๔๕-๒๕๔๖ ผมเขียนคอลัมน์ชื่อ   ำ (อำ) ที่มติชนสุดสัปดาห์ คอนเส็ปต์ของคอลัมน์นี้คือหาเรื่องมาอำผู้อ่าน ในรูปสารคดีผสมเกม

นั่นคือนานก่อนยุคเฟกนิวส์ระบาด

เกมคือให้ผู้อ่านคาดเดาว่าเรื่องที่ผมเขียนเป็นเรื่องจริงหรืออำ

ใน  ำ ตอนแรกผมอำว่ามีนวนิยายกำลังภายในเรื่องหนึ่ง เป็นซีรีส์สี่เล่ม ชื่อ เป่ย หนาน ตง ซี เป็นงานนิยายกำลังภายในผสมไซไฟ โด่งดังมากที่ฮ่องกง และ น. นพรัตน์ กำลังแปลเป็นไทย จบเรื่องว่า นี่เป็นการอำเล่นสนุก ๆ ผลคือหลายคนหงุดหงิด

อำหนักไปหน่อย!

วันหนึ่ง น. นพรัตน์ บอกผมว่ามีคนถามเขาเสมอว่า เมื่อไรจะแปล  เป่ย หนาน ตง ซี เสร็จ ตลอดหลายปีหลังจากนั้น มีผู้อ่านมาคาดคั้นผมให้ผมลงมือเขียนจริง ๆ

“เพื่อชดใช้บาปที่ไปอำคนไว้”

จนถึงวันหนึ่งผมก็ตกลงใจ

เขียนก็เขียน

เป็นที่มาของนวนิยาย สี่ภพ

นวนิยายเรื่องนี้มิใช่เกิดขึ้นเพื่อพิสูจน์ว่าตนเองเขียนงานตระกูลนี้ได้ แต่มันเป็น ‘love letter’ หรืองานแสดงความรักความลุ่มหลงต่องานนิยายกำลังภายในสมัยเก่า กิมย้ง โก้วเล้ง รวมทั้งสำนวนแปลของนักแปลรุ่นนั้น เช่น ว. ณ เมืองลุง น. นพรัตน์ มันเป็นอนุสรณ์รำลึกถึงความหลังอันสวยงาม

โจทย์เรื่องนี้ยากมาก การทำงานแบบนี้ตามสไตล์ของผมคือทำไปตามขั้นตอนการคิดงานสร้างสรรค์

สิ่งแรกที่ทำคือคิดคอนเส็ปต์

ผมเริ่มงานเขียนในลักษณะการทำงานโฆษณา เริ่มที่การ ‘เบรนสตอร์ม’ หาไอเดีย

สิ่งแรกสุดที่ต้องทำคือหาคอนเส็ปต์หลักหรือกระดูกสันหลังของเรื่อง คอนเส็ปต์หลักนี้จะกำหนดลักษณะการเล่าเรื่อง องค์ประกอบเรื่อง โทน อารมณ์ เพราะถ้าไม่มีคอนเส็ปต์ เรื่องจะสะเปะสะปะ ไร้ทิศทาง

หลังจากได้คอนเส็ปต์แล้ว จึงคิดพล็อตย่อย (subplots) จำนวนหลายร้อยพล็อต เพื่อประกอบกันเป็นเรื่องรวม

โจทย์เรื่องนี้คือนิยายไซไฟ + กำลังภายใน ผมตั้งใจให้เป็นไซไฟจริง ๆ ไม่ใช่แฟนตาซี ต่อให้จินตนาการหลุดโลกแค่ไหน ก็อธิบายหลักวิทยาศาสตร์ได้ และมันควรใช้ประโยชน์จากความเป็นไซไฟ เพื่อสื่อสารบางอย่าง

หากฟังดูไม่ใช่นิยายกำลังภายในเท่าไร ก็เพราะคนส่วนมากตกอยู่ในกรอบว่านิยายกำลังภายในคือเรื่องการชิงอำนาจ การล้างแค้น ไปจนถึงเรื่องคุณธรรมน้ำมิตรของโก้วเล้ง

สิ่งที่ผมทำคือใช้นิยายกำลังภายในเป็นหลักหรือฉากหน้า แต่ฉากหลังเสียบไซไฟเข้าไปแบบ - พูดด้วยภาษาคนในวงการนี้คือ - ‘ไร้รอยตะเข็บ’

เนื่องจากนิยายกำลังภายในมักเกิดขึ้นในเมืองจีนยุคโบราณ สมัยที่ยังใช้ดาบเป็นอาวุธ การใส่ไซไฟเข้าไปจึงทำได้ยาก เพราะมิอาจอธิบายองค์ประกอบวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ตรง ๆ ใช้ศัพท์ฟิสิกส์ตรง ๆ ไม่ได้ ยกตัวอย่าง เช่น มิติ หลุมดำ โลกคู่ขนาน สสารมืด พลังงานมืด จะเล่าในนิยายกำลังภายในอย่างไร

นี่เป็นปัญหาใหญ่

แต่นี่เป็นเพียงองค์ประกอบเรื่อง สิ่งที่ต้องการลำดับแรกคือคอนเส็ปต์

และต้องเป็นคอนเส็ปต์ที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อนในโลกนิยายกำลังภายใน

ผมคิดคอนเส็ปต์ไว้มากมาย หลังจากคิดอย่างหนักนานหลายปี มองแทบทุกจุดที่เป็นไปได้ ในที่สุดผมก็สรุปได้ และพอใจกับทิศทางนี้

วินทร์ เลียววาริณ
๑๗-๑๐-๒๕๖๘

...............

สี่ภพ เป็นนิยายจีนกำลังภายใน+ไซไฟ ผลงาน 5 ปีของ วินทร์ เลียววาริณ

จำหน่ายในงานหนังสือและทางออนไลน์
งานหนังสือบูธ F-21 (ราคา 2,300.- ถ้ารับกลับเอง)