ช่วงนี้คุยกับผู้อ่านเรื่องกิมย้งบ่อย บางคนไม่เคยได้ยินชื่อนักเขียนคนนี้มาก่อน

ผมมักยกคำของเหง่ยคังมาพูด

“การไม่อ่านนิยายของกิมย้งถือว่าเป็นความสูญเสียอย่างใหญ่หลวงของชีวิต”

เหง่ยคังเป็นเพื่อนของกิมย้ง และเป็นนักเขียน-นักเขียนบทภาพยนตร์มือดีคนหนึ่ง

ผมเห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะอ่านงานของกิมย้งเรื่องละหลายรอบ และยังบ้าคลั่งขนาดไปหาฉบับภาษาจีนมาอ่านอีก แต่ไปไม่รอด เพราะภาษาแกยากมาก ยากกว่าของโก้วเล้งหลายเท่า

ตอนที่กิมย้งเขียนเรื่อง แปดเทพอสูรมังกรฟ้า ต้องไปต่างประเทศ ส่งต้นฉบับไม่ทัน ก็ฝากให้เหง่ยคังเขียนให้อยู่บทสองบท ปรากฏว่าเขาทำให้ตัวละคร ‘อาจู’ ตาบอด ทำให้กิมย้งต้องตกบันไดพลอยโจน เพราะแก้ไม่ได้แล้ว!

นักเขียนคนไหนจะไปที่ไหน ก็ควรเขียนต้นฉบับล่วงหน้าไว้บ้าง ขืนฝากเพื่อนเขียนให้ เมื่อกลับมาอาจพบว่าตัวละครที่รักอาจตายไปเรียบร้อยแล้ว

วินทร์ เลียววาริณ
19-10-25

(ขอบคุณภาพวาดโดย พีระ โภคทวี)

งานหนังสือจบไปแล้วอีกรอบ ก็ขอบคุณผู้อ่านที่มาเยือน เอาของกินมาฝาก

บางคนซื้อหนังสือแล้วทางออนไลน์ แต่ก็มาหาเพื่อสนทนากัน

ขอบคุณ

งานหนังสือในรอบหลายปีนี้อาจขาดความหลากหลาย เมื่อเทียบกับอดีต พลังการอ่านในยุค 40-50 ปีก่อนนั้นเข้มข้นมาก หนังสือพิมพ์ครั้งละหมื่นเล่มเป็นเรื่องธรรมดา

มีหนังสือเขียนโดยคนไทยและหนังสือแปลทุกแบบ

การเกิดในเมืองไทยทำให้เรามีโอกาสได้สัมผัสกับงานวรรณกรรมมากกว่า!

สมัยผมยังเป็นเด็ก มีหนังสือแทบทุกตระกูลให้อ่าน นิยายกำลังภายในออกใหม่ทุกอาทิตย์ นิยายบู๊ นิยายผจญภัย นิยายแปลจากต่างประเทศทั้งนิยายรัก นิยายนักสืบก็มีครบ เชอร์ล็อก โฮล์มส์ ปัวโรต์ ฯลฯ นิยายไซไฟที่ชุมนุมวิชาการ คณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย แปลมานับร้อยเล่ม เรื่องสั้นหักมุมจบก็มีมากมาย ครั้นโตขึ้นงานวรรณกรรมจากรัสเซีย จีน Magical Realism ก็มีให้อ่าน

ลองคิดดูว่าหากผมเกิดในอเมริกา คงไม่มีทางได้อ่านงานของกิมย้ง โก้วเล้ง และอีกหลายท่าน และนั่นนับว่าเป็นการเสียโอกาสอย่างใหญ่หลวง

เมืองไทยมีงานร้อยกรองดี ๆ จำนวนมาก ฝรั่งไม่มีโอกาสและไม่สามารถเข้าใจงานที่มีสัมผัสนอกสัมผัสในอันไพเราะของเรา

ถือว่าของเราหลากหลายมาก อย่างน้อยก็ในสมัยนั้น

บางทีการอยู่ในประเทศด้อยพัฒนาก็ไม่เลวเหมือนกัน! ถ้ารู้จักอ่าน ถึงจะอยู่ในโลกด้อยพัฒนา ก็มีปัญญาได้เหมือนกัน

น่าเสียดายที่ตอนนี้ความหลากหลายในอดีตเริ่มลดหายไป งานมีน้อยแนวลง ถ้าเป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีใครคิดแก้ไข เกิดในเมืองไทยก็จะเสียโอกาสทางการอ่านอย่างใหญ่หลวง

อย่างที่ผมบอกเสมอ หนังสือก็เหมือนอาหาร ไม่เสพก็ไม่มีทางโต ทว่าเสพแต่ประเภทเดียว ก็ได้สารอาหารไม่ครบถ้วน

วินทร์ เลียววาริณ
20-10-25

งานหนังสือจบไปแล้วอีกรอบ ก็ขอบคุณผู้อ่านที่มาเยือน เอาของกินมาฝาก

บางคนซื้อหนังสือแล้วทางออนไลน์ แต่ก็มาหาเพื่อสนทนากัน

ขอบคุณ

งานหนังสือในรอบหลายปีนี้อาจขาดความหลากหลาย เมื่อเทียบกับอดีต พลังการอ่านในยุค 40-50 ปีก่อนนั้นเข้มข้นมาก หนังสือพิมพ์ครั้งละหมื่นเล่มเป็นเรื่องธรรมดา

มีหนังสือเขียนโดยคนไทยและหนังสือแปลทุกแบบ

การเกิดในเมืองไทยทำให้เรามีโอกาสได้สัมผัสกับงานวรรณกรรมมากกว่า!

สมัยผมยังเป็นเด็ก มีหนังสือแทบทุกตระกูลให้อ่าน นิยายกำลังภายในออกใหม่ทุกอาทิตย์ นิยายบู๊ นิยายผจญภัย นิยายแปลจากต่างประเทศทั้งนิยายรัก นิยายนักสืบก็มีครบ เชอร์ล็อก โฮล์มส์ ปัวโรต์ ฯลฯ นิยายไซไฟที่ชุมนุมวิชาการ คณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย แปลมานับร้อยเล่ม เรื่องสั้นหักมุมจบก็มีมากมาย ครั้นโตขึ้นงานวรรณกรรมจากรัสเซีย จีน Magical Realism ก็มีให้อ่าน

ลองคิดดูว่าหากผมเกิดในอเมริกา คงไม่มีทางได้อ่านงานของกิมย้ง โก้วเล้ง และอีกหลายท่าน และนั่นนับว่าเป็นการเสียโอกาสอย่างใหญ่หลวง

เมืองไทยมีงานร้อยกรองดี ๆ จำนวนมาก ฝรั่งไม่มีโอกาสและไม่สามารถเข้าใจงานที่มีสัมผัสนอกสัมผัสในอันไพเราะของเรา

ถือว่าของเราหลากหลายมาก อย่างน้อยก็ในสมัยนั้น

บางทีการอยู่ในประเทศด้อยพัฒนาก็ไม่เลวเหมือนกัน! ถ้ารู้จักอ่าน ถึงจะอยู่ในโลกด้อยพัฒนา ก็มีปัญญาได้เหมือนกัน

น่าเสียดายที่ตอนนี้ความหลากหลายในอดีตเริ่มลดหายไป งานมีน้อยแนวลง ถ้าเป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีใครคิดแก้ไข เกิดในเมืองไทยก็จะเสียโอกาสทางการอ่านอย่างใหญ่หลวง

อย่างที่ผมบอกเสมอ หนังสือก็เหมือนอาหาร ไม่เสพก็ไม่มีทางโต ทว่าเสพแต่ประเภทเดียว ก็ได้สารอาหารไม่ครบถ้วน

วินทร์ เลียววาริณ
20-10-25